BERLIJN – Sinds de Verenigde Staten zich opnieuw zijn gaan bezinnen op hun rol in de wereldpolitiek, hebben zij zich – strategisch en mentaal – uit vele regioʼs teruggetrokken en zijn zij zich meer gaan richten op de Indo-Pacifische regio, en met name op China, hun enige echte rivaal voor het wereldleiderschap in de 21e eeuw. Wat moet Europa in deze nieuwe context nastreven? Kan de Europese Unie de resulterende veiligheidskloof althans gedeeltelijk dichten?
Als het gaat om de ontwikkeling van een gemeenschappelijk veiligheids- en defensiebeleid, heeft de EU zich in een slakkengang voortbewogen, ook al heeft haar retoriek een grote vlucht genomen. Ondanks vier jaar euroscepticisme van de voormalige Amerikaanse president Donald Trump, de steeds agressievere opkomst van China en het Russische revisionisme in Oost-Europa, gaapt er nog steeds een brede kloof tussen de Europese verwachtingen en de realiteit.
Als een van ʼs werelds rijkste en technologisch meest geavanceerde regioʼs zou Europa het zich zeker kunnen veroorloven om een eigen defensie- en veiligheidsstrategie te voeren. Het Europese denken heeft zich echter nog niet achter dit idee verenigd. De historische ervaring weegt nog te zwaar, evenals de diepgewortelde veronderstelling dat Amerika altijd zal ingrijpen als de nood aan de man komt.
BERLIJN – Sinds de Verenigde Staten zich opnieuw zijn gaan bezinnen op hun rol in de wereldpolitiek, hebben zij zich – strategisch en mentaal – uit vele regioʼs teruggetrokken en zijn zij zich meer gaan richten op de Indo-Pacifische regio, en met name op China, hun enige echte rivaal voor het wereldleiderschap in de 21e eeuw. Wat moet Europa in deze nieuwe context nastreven? Kan de Europese Unie de resulterende veiligheidskloof althans gedeeltelijk dichten?
Als het gaat om de ontwikkeling van een gemeenschappelijk veiligheids- en defensiebeleid, heeft de EU zich in een slakkengang voortbewogen, ook al heeft haar retoriek een grote vlucht genomen. Ondanks vier jaar euroscepticisme van de voormalige Amerikaanse president Donald Trump, de steeds agressievere opkomst van China en het Russische revisionisme in Oost-Europa, gaapt er nog steeds een brede kloof tussen de Europese verwachtingen en de realiteit.
Als een van ʼs werelds rijkste en technologisch meest geavanceerde regioʼs zou Europa het zich zeker kunnen veroorloven om een eigen defensie- en veiligheidsstrategie te voeren. Het Europese denken heeft zich echter nog niet achter dit idee verenigd. De historische ervaring weegt nog te zwaar, evenals de diepgewortelde veronderstelling dat Amerika altijd zal ingrijpen als de nood aan de man komt.