BERLIJN – De wereld heeft gefaald op de conferentie van de Verenigde Naties over klimaatverandering (COP26) van vorige maand. En de grootste mislukking is er een die vrijwel iedereen die in Glasgow bijeen was over het hoofd heeft gezien. Het huidige systeem om de klimaatverandering aan te pakken – bestaande uit een constellatie van economische, politieke en sociale regelingen – is ongeschikt voor onze wereldwijde doelstellingen.
Om dit systeemfalen te verduidelijken, kunnen we een analogie gebruiken. Uw buurt wordt bedreigd door een naderende bosbrand. Om de crisis het hoofd te bieden, moeten verschillende brandbestrijdings- en nooddiensten worden gemobiliseerd, en moeten bedrijven en buurtbewoners helpen om eigendommen te beschermen. Maar deze partijen werken niet samen. Sommige burgers komen met emmers water opdagen. Sommige bedrijven doneren brandblussers. Sommige inwoners organiseren protesten tegen de voorgestelde evacuatiebevelen. Ondertussen houden lokale politici een gemeenteraadsvergadering, waar ze van verschillende partijen toezeggingen krijgen die niemand hoeft na te komen. Maar de som van deze toezeggingen houdt de hoop dat uw buurt veilig zal blijven nog net in leven.
Dat is waar we nu staan met de klimaatverandering. Het fundamentele probleem is dat ons systeem niet is ontworpen om resultaten op te leveren die stroken met de doelstelling van het klimaatverdrag van Parijsvan 2015 om de opwarming van de aarde te beperken tot 1,5º Celsius boven het pre-industriële niveau. Als de beloften van het Glasgow Climate Pact worden nagekomen – en dat is een grote ʻalsʼ – dan is de wereld op weg naar een temperatuurstijging van 2,5 tot 2,7°C tegen het einde van deze eeuw. Dat zou rampzalig zijn.
BERLIJN – De wereld heeft gefaald op de conferentie van de Verenigde Naties over klimaatverandering (COP26) van vorige maand. En de grootste mislukking is er een die vrijwel iedereen die in Glasgow bijeen was over het hoofd heeft gezien. Het huidige systeem om de klimaatverandering aan te pakken – bestaande uit een constellatie van economische, politieke en sociale regelingen – is ongeschikt voor onze wereldwijde doelstellingen.
Om dit systeemfalen te verduidelijken, kunnen we een analogie gebruiken. Uw buurt wordt bedreigd door een naderende bosbrand. Om de crisis het hoofd te bieden, moeten verschillende brandbestrijdings- en nooddiensten worden gemobiliseerd, en moeten bedrijven en buurtbewoners helpen om eigendommen te beschermen. Maar deze partijen werken niet samen. Sommige burgers komen met emmers water opdagen. Sommige bedrijven doneren brandblussers. Sommige inwoners organiseren protesten tegen de voorgestelde evacuatiebevelen. Ondertussen houden lokale politici een gemeenteraadsvergadering, waar ze van verschillende partijen toezeggingen krijgen die niemand hoeft na te komen. Maar de som van deze toezeggingen houdt de hoop dat uw buurt veilig zal blijven nog net in leven.
Dat is waar we nu staan met de klimaatverandering. Het fundamentele probleem is dat ons systeem niet is ontworpen om resultaten op te leveren die stroken met de doelstelling van het klimaatverdrag van Parijsvan 2015 om de opwarming van de aarde te beperken tot 1,5º Celsius boven het pre-industriële niveau. Als de beloften van het Glasgow Climate Pact worden nagekomen – en dat is een grote ʻalsʼ – dan is de wereld op weg naar een temperatuurstijging van 2,5 tot 2,7°C tegen het einde van deze eeuw. Dat zou rampzalig zijn.