SYDNEY – Sinds 2018 weerklinken grote anti-regeringsprotesten – die sommigen de Arabische Lente 2.0 hebben gedoopt – door het hele Midden-Oosten. De betogers hekelen corruptie, sektarisme, en economische stagnatie. Net zoals de Arabische opstanden van tien jaar geleden hebben deze protesten effectief leiders ten val gebracht; in Libanon, Irak, en Jordanië zijn premiers teruggetreden, en in Soedan en Algerije werden langzittende dictators afgezet.
In 2011 doofden de protesten uit nadat leiders aan de kant waren gezet. Maar deze keer zijn ze doorgegaan, de bestuurs- en burgerschapscrisis van de regio benadrukkend die niet afdoende kan worden aangepakt door het hoofd van een dysfunctioneel politiek corpus te roteren.
Regeringskrachten en daarmee geassocieerde milities in Irak en Libanon hebben de protesten geprobeerd de kop in te drukken door middel van geweld en intimidatie, maar demonstranten blijven onverschrokken. Als resultaat hiervan volgen de autoriteiten in deze landen nu het voorbeeld van de meer autoritaire overheden in de regio, zoals Egypte en Saudi-Arabië. Beide zijn er door middel van agressieve mediarepressie en informatiemanipulatie naast gewelddadige onderdrukking en arrestaties (tenminste voor nu) in geslaagd om actieve onvrede succesvoller de kop in te drukken. De leiders van deze landen houden het tolerante media- en informatielandschap verantwoordelijk voor de protesten die de Arabische Wereld in 2011 op zijn kop zetten.
SYDNEY – Sinds 2018 weerklinken grote anti-regeringsprotesten – die sommigen de Arabische Lente 2.0 hebben gedoopt – door het hele Midden-Oosten. De betogers hekelen corruptie, sektarisme, en economische stagnatie. Net zoals de Arabische opstanden van tien jaar geleden hebben deze protesten effectief leiders ten val gebracht; in Libanon, Irak, en Jordanië zijn premiers teruggetreden, en in Soedan en Algerije werden langzittende dictators afgezet.
In 2011 doofden de protesten uit nadat leiders aan de kant waren gezet. Maar deze keer zijn ze doorgegaan, de bestuurs- en burgerschapscrisis van de regio benadrukkend die niet afdoende kan worden aangepakt door het hoofd van een dysfunctioneel politiek corpus te roteren.
Regeringskrachten en daarmee geassocieerde milities in Irak en Libanon hebben de protesten geprobeerd de kop in te drukken door middel van geweld en intimidatie, maar demonstranten blijven onverschrokken. Als resultaat hiervan volgen de autoriteiten in deze landen nu het voorbeeld van de meer autoritaire overheden in de regio, zoals Egypte en Saudi-Arabië. Beide zijn er door middel van agressieve mediarepressie en informatiemanipulatie naast gewelddadige onderdrukking en arrestaties (tenminste voor nu) in geslaagd om actieve onvrede succesvoller de kop in te drukken. De leiders van deze landen houden het tolerante media- en informatielandschap verantwoordelijk voor de protesten die de Arabische Wereld in 2011 op zijn kop zetten.