LONDEN – Na de mondiale financiële crisis van 2008 ontstond er een consensus dat de publieke sector een verantwoordelijkheid had om tussenbeide te komen om systemisch belangrijke banken te hulp te schieten en de economische groei te stimuleren. Maar die consensus bleek slechts een kort leven beschoren te zijn, en als snel werden de economische interventies van de publieke sector gezien als de voornaamste oorzaak van de crisis; die moesten dus teruggedraaid worden. Dat bleek een ernstige vergissing te zijn.
Met name in Europa werden overheden zwaar bekritiseerd wegens hun hoge schulden, ook al waren het de private schulden en niet de staatsschulden die de crisis hadden veroorzaakt. Veel overheden werd aanbevolen om bezuinigingen te introduceren, in plaats van de groei aan te jagen met contracyclisch beleid. Intussen werd van de staat verwacht dat er hervormingen van de financiële sector zouden worden doorgevoerd die, in samenhang met een wederopleving van de investeringen en de industrie, de concurrentiekracht zouden moeten herstellen.
Maar er hebben in werkelijkheid te weinig financiële hervormingen plaatsgevonden, en in veel landen is de industrie er nog steeds niet in geslaagd weer vaste grond onder de voeten te krijgen. Hoewel de winsten in vele sectoren omhoog zijn gegaan, blijven de investeringen zwak, als gevolg van een combinatie van het oppotten van geld en de toenemende financialisering, terwijl de aandelenterugkopen – om de aandelenkoersen en daardoor de aandelenopties te stimuleren – eveneens op recordhoogte staan.
LONDEN – Na de mondiale financiële crisis van 2008 ontstond er een consensus dat de publieke sector een verantwoordelijkheid had om tussenbeide te komen om systemisch belangrijke banken te hulp te schieten en de economische groei te stimuleren. Maar die consensus bleek slechts een kort leven beschoren te zijn, en als snel werden de economische interventies van de publieke sector gezien als de voornaamste oorzaak van de crisis; die moesten dus teruggedraaid worden. Dat bleek een ernstige vergissing te zijn.
Met name in Europa werden overheden zwaar bekritiseerd wegens hun hoge schulden, ook al waren het de private schulden en niet de staatsschulden die de crisis hadden veroorzaakt. Veel overheden werd aanbevolen om bezuinigingen te introduceren, in plaats van de groei aan te jagen met contracyclisch beleid. Intussen werd van de staat verwacht dat er hervormingen van de financiële sector zouden worden doorgevoerd die, in samenhang met een wederopleving van de investeringen en de industrie, de concurrentiekracht zouden moeten herstellen.
Maar er hebben in werkelijkheid te weinig financiële hervormingen plaatsgevonden, en in veel landen is de industrie er nog steeds niet in geslaagd weer vaste grond onder de voeten te krijgen. Hoewel de winsten in vele sectoren omhoog zijn gegaan, blijven de investeringen zwak, als gevolg van een combinatie van het oppotten van geld en de toenemende financialisering, terwijl de aandelenterugkopen – om de aandelenkoersen en daardoor de aandelenopties te stimuleren – eveneens op recordhoogte staan.