BERKELEY – Nu we getuige zijn van iets wat lijkt op de historische neergang van het Westen, is het de moeite waard ons af te vragen welke rol economen gespeeld hebben in de rampen van het afgelopen decennium.
Vanaf het einde van de Tweede Wereldoorlog tot 2007 hebben westerse politieke leiders in ieder geval gedaan alsof ze geïnteresseerd waren in het verwezenlijken van volledige werkgelegenheid, prijsstabiliteit, een aanvaardbaar eerlijke verdeling van inkomen en rijkdom, en een open internationale orde waarin alle landen zouden profiteren van handel en financiële diensten. Het is waar dat deze doeleinden altijd op gespannen voet met elkaar hebben gestaan, zodat we groeiprikkels soms vóór inkomensgelijkheid plaatsten, en openheid vóór de belangen van specifieke werkers of industrieën. Niettemin was de beleidsvorming in het algemeen gericht op het bereiken van al deze vier doeleinden.
Toen kwam 2008 en veranderde alles. Het doel van volledige werkgelegenheid verdween van de radar van de westerse leiders, ook al was er geen sprake van inflatiedreiging of van extra voordelen die konden worden ontleend aan toegenomen openheid. Op dezelfde manier werd het doel van het scheppen van een internationale orde die iedereen moest dienen zonder pardon opgegeven. Beide doeleinden werden geofferd in het belang van het herstel van het fortuin van de superrijken, wellicht met een vage hoop dat deze rijkdom op een goede dag zou “doorsijpelen.”
BERKELEY – Nu we getuige zijn van iets wat lijkt op de historische neergang van het Westen, is het de moeite waard ons af te vragen welke rol economen gespeeld hebben in de rampen van het afgelopen decennium.
Vanaf het einde van de Tweede Wereldoorlog tot 2007 hebben westerse politieke leiders in ieder geval gedaan alsof ze geïnteresseerd waren in het verwezenlijken van volledige werkgelegenheid, prijsstabiliteit, een aanvaardbaar eerlijke verdeling van inkomen en rijkdom, en een open internationale orde waarin alle landen zouden profiteren van handel en financiële diensten. Het is waar dat deze doeleinden altijd op gespannen voet met elkaar hebben gestaan, zodat we groeiprikkels soms vóór inkomensgelijkheid plaatsten, en openheid vóór de belangen van specifieke werkers of industrieën. Niettemin was de beleidsvorming in het algemeen gericht op het bereiken van al deze vier doeleinden.
Toen kwam 2008 en veranderde alles. Het doel van volledige werkgelegenheid verdween van de radar van de westerse leiders, ook al was er geen sprake van inflatiedreiging of van extra voordelen die konden worden ontleend aan toegenomen openheid. Op dezelfde manier werd het doel van het scheppen van een internationale orde die iedereen moest dienen zonder pardon opgegeven. Beide doeleinden werden geofferd in het belang van het herstel van het fortuin van de superrijken, wellicht met een vage hoop dat deze rijkdom op een goede dag zou “doorsijpelen.”