BERLIJN – De grote oostwaartse expansie van de Europese Unie in 2004 was een moment van hoop en optimisme. Maar na vijftien jaar zijn Oost- en West-Europa nog net zo cultureel en politiek verdeeld als voorheen.
Hoewel de Oost-Europese landen een grotere welvaart genieten sinds ze zich bij de EU hebben aangesloten, raken ze in normatieve en materiële zin steeds verder achterop bij hun westerse tegenhangers. Ze hebben massa-emigratie ondergaan, met name van jongeren. En hoewel de bijdragen van degenen die in West-Europa werken hebben geholpen om de levensstandaard in de regio te doen stijgen, heeft de ontvolking haar eigen problemen voortgebracht.
De huidige kloof tussen Oost en West was te voorzien. Toen de lidstaten van de EU in alle ernst een oostwaartse expansie begonnen te bespreken – eerst op een topconferentie in Amsterdam in 1997, en daarna tijdens een follow-up meeting in Nice in 2000 – vonden ze het buitengewoon lastig om grip te krijgen op de materie. Veel gedelegeerden leken de specifieke noodzaak te ontkennen om de gemeenschappelijke instellingen aan te passen en de overdrachtsbetalingen uit te breiden, teneinde de nieuwe lidstaten te integreren en de cohesie binnen het blok in stand te houden.
BERLIJN – De grote oostwaartse expansie van de Europese Unie in 2004 was een moment van hoop en optimisme. Maar na vijftien jaar zijn Oost- en West-Europa nog net zo cultureel en politiek verdeeld als voorheen.
Hoewel de Oost-Europese landen een grotere welvaart genieten sinds ze zich bij de EU hebben aangesloten, raken ze in normatieve en materiële zin steeds verder achterop bij hun westerse tegenhangers. Ze hebben massa-emigratie ondergaan, met name van jongeren. En hoewel de bijdragen van degenen die in West-Europa werken hebben geholpen om de levensstandaard in de regio te doen stijgen, heeft de ontvolking haar eigen problemen voortgebracht.
De huidige kloof tussen Oost en West was te voorzien. Toen de lidstaten van de EU in alle ernst een oostwaartse expansie begonnen te bespreken – eerst op een topconferentie in Amsterdam in 1997, en daarna tijdens een follow-up meeting in Nice in 2000 – vonden ze het buitengewoon lastig om grip te krijgen op de materie. Veel gedelegeerden leken de specifieke noodzaak te ontkennen om de gemeenschappelijke instellingen aan te passen en de overdrachtsbetalingen uit te breiden, teneinde de nieuwe lidstaten te integreren en de cohesie binnen het blok in stand te houden.