PARIJS – Oh, de woede van de verschaalden na de aankondiging van de Nobelprijs voor Bob Dylan! Wat een verontwaardiging vanuit de academie – let wel, niet uit de Zweedse, maar uit de academie van de wereldkerk van de literatuurwetenschap.
De paniek van de literaire bureaucratie, verstrikt in haar zekerheden en ondergedompeld in makkelijke optelsommen, met zijn halfbakken voorspellingen en listige positiewisselingen, is tastbaar. Was de keuze voor Dylan politiek of niet? Waarom een Amerikaan? Waarom geen vrouw? Of een stem, welke dan ook, van een zichtbare minderheid? Of deze dan die al twintig jaar wacht? Of die andere die de hoop al heeft opgegeven?
De waarheid is echter, hoe onaangenaam deze ook moge zijn voor de snobs, dat het toekennen van de Nobelprijs Literatuur aan een auteur die maar één boek heeft geschreven niet verrassender is dan deze aan Dario Fo of Winston Churchill te geven, die beide niet veel meer hebben geschreven.
PARIJS – Oh, de woede van de verschaalden na de aankondiging van de Nobelprijs voor Bob Dylan! Wat een verontwaardiging vanuit de academie – let wel, niet uit de Zweedse, maar uit de academie van de wereldkerk van de literatuurwetenschap.
De paniek van de literaire bureaucratie, verstrikt in haar zekerheden en ondergedompeld in makkelijke optelsommen, met zijn halfbakken voorspellingen en listige positiewisselingen, is tastbaar. Was de keuze voor Dylan politiek of niet? Waarom een Amerikaan? Waarom geen vrouw? Of een stem, welke dan ook, van een zichtbare minderheid? Of deze dan die al twintig jaar wacht? Of die andere die de hoop al heeft opgegeven?
De waarheid is echter, hoe onaangenaam deze ook moge zijn voor de snobs, dat het toekennen van de Nobelprijs Literatuur aan een auteur die maar één boek heeft geschreven niet verrassender is dan deze aan Dario Fo of Winston Churchill te geven, die beide niet veel meer hebben geschreven.