CAMBRIDGE – Nu de westerse economische sancties tegen Rusland, Iran en Cuba in het nieuws zijn, is dit een mooi moment om de balans op te maken van het debat over de vraag hoe goed zulke maatregelen werken. Het korte antwoord luidt dat economische sancties doorgaans slechts bescheiden effect sorteren, ook al vormen ze een essentiële manier van het demonstreren van morele vastberadenheid. Als economische sancties in de 21e eeuw een steeds belangrijker rol gaan spelen in de relaties tussen staten, is het misschien de moeite waard om eens na te denken over hoe ze in het verleden hebben gefunctioneerd.
Zoals Gary Hufbauer en Jeffrey Schott opmerken in hun klassieke boek over dit onderwerp gaat de geschiedenis van economische sancties op z'n minst terug tot 432 vóór Chr., toen de Griekse staatsman en generaal Perikles het zogenoemde “Megarische decreet” uitvaardigde in reactie op de ontvoering van drie vrouwen uit het huis van zijn levensgezellin Aspasia. In de moderne tijd hebben de Verenigde Staten economische sancties toegepast bij het nastreven van diverse doelen, van de pogingen van de regering-Carter in de jaren zeventig om de mensenrechten te bevorderen tot de inspanningen in de jaren tachtig om de verspreiding van kernwapens terug te dringen.
Tijdens de Koude Oorlog hebben de VS ook economische sancties ingezet om onvriendelijke regimes te destabiliseren, vooral in Latijns-Amerika, ook al lijken ze slechts een ondergeschikte rol te hebben gespeeld, zelfs op plekken waar uiteindelijk regeringswisselingen plaatsvonden. De economische sancties tegen Servië begin jaren negentig hebben de Servische invasie van Bosnië niet kunnen voorkomen. De symbolische straf die door de Amerikaanse regering werd opgelegd aan schaaklegende Bobby Fischer (wegens het spelen van een match in Belgrado die een schending van de sancties behelsde) heeft de belegerde stad Sarajevo beslist geen soelaas geboden.
CAMBRIDGE – Nu de westerse economische sancties tegen Rusland, Iran en Cuba in het nieuws zijn, is dit een mooi moment om de balans op te maken van het debat over de vraag hoe goed zulke maatregelen werken. Het korte antwoord luidt dat economische sancties doorgaans slechts bescheiden effect sorteren, ook al vormen ze een essentiële manier van het demonstreren van morele vastberadenheid. Als economische sancties in de 21e eeuw een steeds belangrijker rol gaan spelen in de relaties tussen staten, is het misschien de moeite waard om eens na te denken over hoe ze in het verleden hebben gefunctioneerd.
Zoals Gary Hufbauer en Jeffrey Schott opmerken in hun klassieke boek over dit onderwerp gaat de geschiedenis van economische sancties op z'n minst terug tot 432 vóór Chr., toen de Griekse staatsman en generaal Perikles het zogenoemde “Megarische decreet” uitvaardigde in reactie op de ontvoering van drie vrouwen uit het huis van zijn levensgezellin Aspasia. In de moderne tijd hebben de Verenigde Staten economische sancties toegepast bij het nastreven van diverse doelen, van de pogingen van de regering-Carter in de jaren zeventig om de mensenrechten te bevorderen tot de inspanningen in de jaren tachtig om de verspreiding van kernwapens terug te dringen.
Tijdens de Koude Oorlog hebben de VS ook economische sancties ingezet om onvriendelijke regimes te destabiliseren, vooral in Latijns-Amerika, ook al lijken ze slechts een ondergeschikte rol te hebben gespeeld, zelfs op plekken waar uiteindelijk regeringswisselingen plaatsvonden. De economische sancties tegen Servië begin jaren negentig hebben de Servische invasie van Bosnië niet kunnen voorkomen. De symbolische straf die door de Amerikaanse regering werd opgelegd aan schaaklegende Bobby Fischer (wegens het spelen van een match in Belgrado die een schending van de sancties behelsde) heeft de belegerde stad Sarajevo beslist geen soelaas geboden.