MENLO PARK, CALIFORNIË – Sinds de Amerikaanse presidentsverkiezingen van november 2016 de kwetsbaarheid aantoonden van digitale kanalen voor de aanbieders van “fake nieuws,” is het debat over de vraag hoe we desinformatie moeten bestrijden niet van tafel verdwenen. Er is veel gebeurd in de acht maanden sinds functionarissen van Facebook, Google en Twitter voor het Amerikaanse Congres verschenen om vragen te beantwoorden over hoe Russische bronnen hun platforms hadden weten te exploiteren om de verkiezingen te beïnvloeden. Maar als er één ding is dat door de speurtocht naar oplossingen duidelijk is geworden, dan is het dat er geen zilveren kogel bestaat.
In plaats van één samenhangende oplossing hebben we behoefte aan een reeks stappen waarmee het probleem vanuit meerdere hoeken kan worden aangepakt. Het moderne informatie-ecosysteem is als een Rubik’s Cube, waar telkens weer een andere draaibeweging nodig is om ieder individueel vierkantje “op te lossen.” Als het over digitale desinformatie gaat, moeten er op z'n minst vier dimensies in ogenschouw worden genomen.
In de eerste plaats: door wie wordt de desinformatie gedeeld? Desinformatie die door buitenlandse actoren wordt verspreid moet heel anders behandeld worden – zowel juridisch als normatief – dan desinformatie die door burgers wordt verspreid, vooral in de Verenigde Staten, met hun ongeëvenaarde bescherming van de vrijheid van meningsuiting en hun betrekkelijk strikte regels ten aanzien van buitenlandse inmenging.
MENLO PARK, CALIFORNIË – Sinds de Amerikaanse presidentsverkiezingen van november 2016 de kwetsbaarheid aantoonden van digitale kanalen voor de aanbieders van “fake nieuws,” is het debat over de vraag hoe we desinformatie moeten bestrijden niet van tafel verdwenen. Er is veel gebeurd in de acht maanden sinds functionarissen van Facebook, Google en Twitter voor het Amerikaanse Congres verschenen om vragen te beantwoorden over hoe Russische bronnen hun platforms hadden weten te exploiteren om de verkiezingen te beïnvloeden. Maar als er één ding is dat door de speurtocht naar oplossingen duidelijk is geworden, dan is het dat er geen zilveren kogel bestaat.
In plaats van één samenhangende oplossing hebben we behoefte aan een reeks stappen waarmee het probleem vanuit meerdere hoeken kan worden aangepakt. Het moderne informatie-ecosysteem is als een Rubik’s Cube, waar telkens weer een andere draaibeweging nodig is om ieder individueel vierkantje “op te lossen.” Als het over digitale desinformatie gaat, moeten er op z'n minst vier dimensies in ogenschouw worden genomen.
In de eerste plaats: door wie wordt de desinformatie gedeeld? Desinformatie die door buitenlandse actoren wordt verspreid moet heel anders behandeld worden – zowel juridisch als normatief – dan desinformatie die door burgers wordt verspreid, vooral in de Verenigde Staten, met hun ongeëvenaarde bescherming van de vrijheid van meningsuiting en hun betrekkelijk strikte regels ten aanzien van buitenlandse inmenging.