LAGOS – Terwijl leiders uit het internationale zakenleven en de politiek samenkomen in Davos voor de jaarlijkse top van het Wereld Economisch Forum moeten ze zichzelf een grote vraag stellen: zal de wereld de ambitieuze Sustainable Development Goals voor 2030 gaan halen? Of zullen de SDGs met hun doelstellingen voor het uitroeien van extreme armoede, het stoppen van voorkombare kindersterfte, het vergroten van onderwijskansen, en het voorkomen van een klimaatramp op de lange lijst van enthousiast onderschreven mondiale toezeggingen die niet vervuld worden terecht komen?
Zij die lijden aan een begin-nieuwe-decennium SDG-blues zullen wellicht soelaas vinden bij Harvard-psycholoog Steven Pinker. Voortbordurend op het kernthema van zijn invloedrijke boek Enlightenment Now en een bekende barrage van statistieken over humanitaire vooruitgang citerend maakt Pinker een optimistische inschatting: 'de vooruitgang richting [de SDGs] gaat door,' zo schrijft hij, 'en het is onwaarschijnlijk dat deze plotseling om zal keren.'
Tot op zekere hoogte heeft hij het bij het rechte eind. Sinds 2000 zijn er buitengewone verbeteringen in de indicatoren voor humanitaire ontwikkeling. De armoede is gedaald met historisch ongekende cijfers: het deel van de wereldbevolking dat leeft van minder dan 1,90 dollar per dag is gedaald van 28% tot 10%. Het risico dat kinderen geboren in Afrika sterven voor hun vijfde verjaardag is gehalveerd, wat miljoenen jonge levens redt. Het aantal niet schoolgaande kinderen is drastisch afgenomen, en de seksekloof qua educatie wordt kleiner. Meer dan 1,6 miljard mensen hebben toegang gekregen tot schoon drinkwater. Dit soort verworvenheden spreken het pessimisme over hulp en internationale ontwikkeling dat vaak overheerst in publieke debatten tegen.
So far so good. Maar hier komt de kneep: wanneer de vooruitgang de komende tien jaar die van de afgelopen tien jaar weerspiegelt zal de planeet catastrofaal tekortschieten in de doestellingen voor 2030.
Neem kinderoverleving. Met de huidige trends zullen er in 2030 wereldwijd nog steeds vier miljoen kinderen sterven. De overgrote meerderheid van deze sterfgevallen kan voorkomen worden door betere voeding en basale zorginterventies. Maar de vooruitgang in het uitroeien van ondervoeding, die in de helft van de kindersterfte wereldwijd als factor wordt genoemd, gaat met een slakkengang en miljoenen kinderen leven buiten het bereik van zorgsystemen. Longontsteking, nu de grootste infectueuze kindermoordenaar die elke 40 seconden een leven eist, kan voorkomen worden door vaccinatie en behandeld worden met basis-antibiotica (die minder dan 50 cent kosten) en zuurstof. Toch daalt het sterftecijfer veel te langzaam.
Op het gebied van onderwijs bestaat er een overeenkomstig gapend gat tussen de huidige trends en de doelen voor 2030. Alhoewel regeringen hebben toegezegd universeel voortgezet onderwijs en betere scholing te garanderen is de vooruitgang qua lager onderwijs tot stilstand gekomen. In een steeds meer kennisgerichte wereldeconomie zal de combinatie van beperkte toegang tot onderwijs en hopeloze leerresultaten een miljard kinderen achterlaten zonder de vaardigheden die zij nodig hebben voor een bloeiend leven en die hun landen nodig hebben om een dynamische en inclusieve groei aan te drijven.
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
En ondanks al het succes in de strijd tegen armoede bieden behaalde resultaten uit het verleden hier eveneens geen garantie voor de toekomst. Het tempo van de vooruitgang vertraagt en het doel om extreme armoede in 2030 te hebben uitgeroeid raakt buiten bereik. Dat komt grotendeels vanwege trage groei, ongelijkheid, en demografische trends in Sub-Sahara-Afrika, waar het aantal mensen dat in armoede leeft groeiende is. Onderzoek door het Overseas Development Institute suggereert dat meer dan 300 miljoen Afrikaanse kinderen in 2030 beneden de grens van 1,90 dollar per dag zullen leven – en dat deze kinderen dan meer dan de helft van de armen op aarde zullen vormen.
Het schrikbeeld van klimaatverandering bedreigt de SDGs evenzeer als het de terugtrekkende sneeuwlijn rond Davos doet. Waar het klimaatverdrag van Parijs van 2015 de belofte van georkestreerde internationale actie in zich droeg was de COP25 klimaatconferentie in Madrid afgelopen maand een studie in inertie. De uitstootkloof tussen het huidige beleid en dat benodigd om de opwarming van de aarde onder 1,5℃ graden te houden wordt groter, en de armste en meest kwetsbare mensen dragen de grootste lasten, zoals recente droogten in Zambia en de Hoorn van Afrika illustreren.
Dit is het decennium waarna er geen weg terug meer mogelijk is voor de klimaatcrisis. Falen om koolstof uit de wereldeconomie te prijzen, koolstofopslagen te behouden, en – van cruciaal belang – de armen op aarde te beschermen tegen de effecten van de opwarming van de planeet die nu onomkeerbaar zijn zal de verworvenheden qua armoedereductie, voeding, en gezondheid eerst vertragen, dan stoppen, en ten slotte omkeren.
We mogen niet toestaan dat de ontzaglijke schaal van deze uitdagingen een passieve acceptatie van de onvermijdelijkheid van het falen van de SDGs zal voeden. Ook mogen we de verlammende zelfgenoegzaamheid die momenteel heerst op bijeenkomsten als Davos, Wereldbank-Internationaal Monetair Fonds-vergaderingen, en VN-toppen niet tolereren. Er bestaat een alternatief.
Niets zou de SDGs meer binnen bereik brengen dan een gecoördineerde inspanning om de sociale ongelijkheid die momenteel als een rem op de vooruitgang werkt te verkleinen. Om een voorbeeld te noemen zou het dichten van de kloof in nationale sterftecijfers tussen kinderen uit de rijkste en armste 20 % van de wereldbevolking tussen nu en 2030 meer dan twee miljoen levens redden. Dat vergt verdere investeringen in een universele zorgdekking, billijker publieke uitgaven en aanbod van diensten, en een grotere nadruk op de ziekten die de armste kinderen doden.
Een grotere billijkheid werkt als raketbrandstof voor het behalen van de SDGs. In plaats van vage uitspraken te doen over 'niemand achterlaten' zouden regeringen rapport moeten uitbrengen over hoe snel ze de ongelijkheid verkleinen.
Internationale actie is van cruciaal belang. Later deze maand zullen Save the Children, UNICEF, en andere partners een mondiaal forum over longontsteking organiseren gericht op vergroting van de toegang tot levensreddende interventies. Eind dit jaar zullen het Verenigd Koninkrijk en Japan respectievelijk gastheer zijn van wereldtoppen over klimaat en ondervoeding. En voormalig premier van het VK Gordon Brown nu speciaal VN-gezant voor Onderwijs heeft een voorstel ontwikkeld voor een nieuw internationaal financieringsmechanisme dat de uitgaven aan onderwijs met tien miljard dollar zou kunnen opdrijven. Deze initiatieven representeren reële kansen.
Beklijvende actie op gebied van de SDGs kan de kloof tussen de condition humaine die we kunnen bereiken en de wereld die we willen tolereren verkleinen. We hebben behoefte aan slimme politiek, nieuwe partnerschappen, en moedige campagnevoering. Succes is niet gegarandeerd – maar falen in actie te komen is zeker geen optie.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
Contrary to what former US President Donald Trump would have the American public believe, no president enjoys absolute immunity from criminal prosecution. To suggest otherwise is to reject a bedrock principle of American democracy: the president is not a monarch.
explains why the US Supreme Court must reject the former president's claim to immunity from prosecution.
When comparing Ukraine’s situation in 2024 to Europe’s in 1941, Russia’s defeat seems entirely possible. But it will require the West, and the US in particular, to put aside domestic political squabbles and muster the political will to provide Ukraine with consistent and robust military and financial assistance.
compare Russia's full-scale invasion to World War II and see reason to hope – as long as aid keeps flowing.
LAGOS – Terwijl leiders uit het internationale zakenleven en de politiek samenkomen in Davos voor de jaarlijkse top van het Wereld Economisch Forum moeten ze zichzelf een grote vraag stellen: zal de wereld de ambitieuze Sustainable Development Goals voor 2030 gaan halen? Of zullen de SDGs met hun doelstellingen voor het uitroeien van extreme armoede, het stoppen van voorkombare kindersterfte, het vergroten van onderwijskansen, en het voorkomen van een klimaatramp op de lange lijst van enthousiast onderschreven mondiale toezeggingen die niet vervuld worden terecht komen?
Zij die lijden aan een begin-nieuwe-decennium SDG-blues zullen wellicht soelaas vinden bij Harvard-psycholoog Steven Pinker. Voortbordurend op het kernthema van zijn invloedrijke boek Enlightenment Now en een bekende barrage van statistieken over humanitaire vooruitgang citerend maakt Pinker een optimistische inschatting: 'de vooruitgang richting [de SDGs] gaat door,' zo schrijft hij, 'en het is onwaarschijnlijk dat deze plotseling om zal keren.'
Tot op zekere hoogte heeft hij het bij het rechte eind. Sinds 2000 zijn er buitengewone verbeteringen in de indicatoren voor humanitaire ontwikkeling. De armoede is gedaald met historisch ongekende cijfers: het deel van de wereldbevolking dat leeft van minder dan 1,90 dollar per dag is gedaald van 28% tot 10%. Het risico dat kinderen geboren in Afrika sterven voor hun vijfde verjaardag is gehalveerd, wat miljoenen jonge levens redt. Het aantal niet schoolgaande kinderen is drastisch afgenomen, en de seksekloof qua educatie wordt kleiner. Meer dan 1,6 miljard mensen hebben toegang gekregen tot schoon drinkwater. Dit soort verworvenheden spreken het pessimisme over hulp en internationale ontwikkeling dat vaak overheerst in publieke debatten tegen.
So far so good. Maar hier komt de kneep: wanneer de vooruitgang de komende tien jaar die van de afgelopen tien jaar weerspiegelt zal de planeet catastrofaal tekortschieten in de doestellingen voor 2030.
Neem kinderoverleving. Met de huidige trends zullen er in 2030 wereldwijd nog steeds vier miljoen kinderen sterven. De overgrote meerderheid van deze sterfgevallen kan voorkomen worden door betere voeding en basale zorginterventies. Maar de vooruitgang in het uitroeien van ondervoeding, die in de helft van de kindersterfte wereldwijd als factor wordt genoemd, gaat met een slakkengang en miljoenen kinderen leven buiten het bereik van zorgsystemen. Longontsteking, nu de grootste infectueuze kindermoordenaar die elke 40 seconden een leven eist, kan voorkomen worden door vaccinatie en behandeld worden met basis-antibiotica (die minder dan 50 cent kosten) en zuurstof. Toch daalt het sterftecijfer veel te langzaam.
Op het gebied van onderwijs bestaat er een overeenkomstig gapend gat tussen de huidige trends en de doelen voor 2030. Alhoewel regeringen hebben toegezegd universeel voortgezet onderwijs en betere scholing te garanderen is de vooruitgang qua lager onderwijs tot stilstand gekomen. In een steeds meer kennisgerichte wereldeconomie zal de combinatie van beperkte toegang tot onderwijs en hopeloze leerresultaten een miljard kinderen achterlaten zonder de vaardigheden die zij nodig hebben voor een bloeiend leven en die hun landen nodig hebben om een dynamische en inclusieve groei aan te drijven.
Subscribe to PS Digital
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
En ondanks al het succes in de strijd tegen armoede bieden behaalde resultaten uit het verleden hier eveneens geen garantie voor de toekomst. Het tempo van de vooruitgang vertraagt en het doel om extreme armoede in 2030 te hebben uitgeroeid raakt buiten bereik. Dat komt grotendeels vanwege trage groei, ongelijkheid, en demografische trends in Sub-Sahara-Afrika, waar het aantal mensen dat in armoede leeft groeiende is. Onderzoek door het Overseas Development Institute suggereert dat meer dan 300 miljoen Afrikaanse kinderen in 2030 beneden de grens van 1,90 dollar per dag zullen leven – en dat deze kinderen dan meer dan de helft van de armen op aarde zullen vormen.
Het schrikbeeld van klimaatverandering bedreigt de SDGs evenzeer als het de terugtrekkende sneeuwlijn rond Davos doet. Waar het klimaatverdrag van Parijs van 2015 de belofte van georkestreerde internationale actie in zich droeg was de COP25 klimaatconferentie in Madrid afgelopen maand een studie in inertie. De uitstootkloof tussen het huidige beleid en dat benodigd om de opwarming van de aarde onder 1,5℃ graden te houden wordt groter, en de armste en meest kwetsbare mensen dragen de grootste lasten, zoals recente droogten in Zambia en de Hoorn van Afrika illustreren.
Dit is het decennium waarna er geen weg terug meer mogelijk is voor de klimaatcrisis. Falen om koolstof uit de wereldeconomie te prijzen, koolstofopslagen te behouden, en – van cruciaal belang – de armen op aarde te beschermen tegen de effecten van de opwarming van de planeet die nu onomkeerbaar zijn zal de verworvenheden qua armoedereductie, voeding, en gezondheid eerst vertragen, dan stoppen, en ten slotte omkeren.
We mogen niet toestaan dat de ontzaglijke schaal van deze uitdagingen een passieve acceptatie van de onvermijdelijkheid van het falen van de SDGs zal voeden. Ook mogen we de verlammende zelfgenoegzaamheid die momenteel heerst op bijeenkomsten als Davos, Wereldbank-Internationaal Monetair Fonds-vergaderingen, en VN-toppen niet tolereren. Er bestaat een alternatief.
Niets zou de SDGs meer binnen bereik brengen dan een gecoördineerde inspanning om de sociale ongelijkheid die momenteel als een rem op de vooruitgang werkt te verkleinen. Om een voorbeeld te noemen zou het dichten van de kloof in nationale sterftecijfers tussen kinderen uit de rijkste en armste 20 % van de wereldbevolking tussen nu en 2030 meer dan twee miljoen levens redden. Dat vergt verdere investeringen in een universele zorgdekking, billijker publieke uitgaven en aanbod van diensten, en een grotere nadruk op de ziekten die de armste kinderen doden.
Een grotere billijkheid werkt als raketbrandstof voor het behalen van de SDGs. In plaats van vage uitspraken te doen over 'niemand achterlaten' zouden regeringen rapport moeten uitbrengen over hoe snel ze de ongelijkheid verkleinen.
Internationale actie is van cruciaal belang. Later deze maand zullen Save the Children, UNICEF, en andere partners een mondiaal forum over longontsteking organiseren gericht op vergroting van de toegang tot levensreddende interventies. Eind dit jaar zullen het Verenigd Koninkrijk en Japan respectievelijk gastheer zijn van wereldtoppen over klimaat en ondervoeding. En voormalig premier van het VK Gordon Brown nu speciaal VN-gezant voor Onderwijs heeft een voorstel ontwikkeld voor een nieuw internationaal financieringsmechanisme dat de uitgaven aan onderwijs met tien miljard dollar zou kunnen opdrijven. Deze initiatieven representeren reële kansen.
Beklijvende actie op gebied van de SDGs kan de kloof tussen de condition humaine die we kunnen bereiken en de wereld die we willen tolereren verkleinen. We hebben behoefte aan slimme politiek, nieuwe partnerschappen, en moedige campagnevoering. Succes is niet gegarandeerd – maar falen in actie te komen is zeker geen optie.
Vertaling Melle Trap