LONDEN – Inzinkingen zijn altijd dankbare tijden geweest voor monetaire experimenten, en de economische crisis van 2008-2009 vormde hier geen uitzondering op. Ten grondslag aan dit verschijnsel ligt het instinctieve gevoel dat economische rampen monetaire oorzaken moeten hebben en dus met monetaire middelen bestreden moeten worden. Er is ofwel te veel geld, wat tot inflatie leidt, of te weinig, wat tot een depressie leidt. Het doel van monetaire hervormers – waartussen zich altijd een groot aantal bedriegers en fanaten bevindt – is het “op orde houden van het geld” en het voorkomen dat de wederwaardigheden ervan de “echte” economie van productie en handel zullen ontwrichten.
Een tweede motief voor monetaire hervormingen was het vermijden van drastischer ingrepen in de gevestigde orde. Als monetaire fluctuaties de voornaamste oorzaak zijn van economische fluctuaties, en als je de juiste hoeveelheid geld kunt garanderen ter ondersteuning van de normale bedrijfsactiviteiten, zal er geen behoefte bestaan aan overheidsingrijpen. Dit is altijd de voornaamste boodschap geweest van economen die in de vrije markt geloofden.
Weinigen herinneren zich dat quantitative easing (kwantitatieve versoepeling, QE) de start markeerde van de New Deal van de Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt. Toen de VS eenmaal de gouden standaard hadden omarmd, kocht het ministerie van Financiën goud om de prijs omhoog te krijgen en op die manier de koopkracht te vergroten van zwaar in de schulden zittende boeren. De goudkoopwoede van FDR, destijds door John Maynard Keynes beschreven als “de gouden standaard aan de drank,” is over het algemeen als ondoelmatig van de hand gewezen. Maar om de crisis van 2008 tot staan te brengen hebben de monetaristisch ingestelde voorzitter van de US Federal Reserve, Ben Bernanke, en andere centrale bankiers dit instrument nieuw leven ingeblazen in de vorm van enorme aankopen van staatsobligaties. “Onconventioneel monetair beleid” – Keynes zou het beslist “centraal bankieren aan de drank” hebben genoemd – was het standaard-herstelmechanisme. Hoewel het grootste deel van het nieuwe geld werd opgepot of gebruikt voor speculatie, is QE erin geslaagd de roep om een expansief begrotingsbeleid te doen verstommen.
LONDEN – Inzinkingen zijn altijd dankbare tijden geweest voor monetaire experimenten, en de economische crisis van 2008-2009 vormde hier geen uitzondering op. Ten grondslag aan dit verschijnsel ligt het instinctieve gevoel dat economische rampen monetaire oorzaken moeten hebben en dus met monetaire middelen bestreden moeten worden. Er is ofwel te veel geld, wat tot inflatie leidt, of te weinig, wat tot een depressie leidt. Het doel van monetaire hervormers – waartussen zich altijd een groot aantal bedriegers en fanaten bevindt – is het “op orde houden van het geld” en het voorkomen dat de wederwaardigheden ervan de “echte” economie van productie en handel zullen ontwrichten.
Een tweede motief voor monetaire hervormingen was het vermijden van drastischer ingrepen in de gevestigde orde. Als monetaire fluctuaties de voornaamste oorzaak zijn van economische fluctuaties, en als je de juiste hoeveelheid geld kunt garanderen ter ondersteuning van de normale bedrijfsactiviteiten, zal er geen behoefte bestaan aan overheidsingrijpen. Dit is altijd de voornaamste boodschap geweest van economen die in de vrije markt geloofden.
Weinigen herinneren zich dat quantitative easing (kwantitatieve versoepeling, QE) de start markeerde van de New Deal van de Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt. Toen de VS eenmaal de gouden standaard hadden omarmd, kocht het ministerie van Financiën goud om de prijs omhoog te krijgen en op die manier de koopkracht te vergroten van zwaar in de schulden zittende boeren. De goudkoopwoede van FDR, destijds door John Maynard Keynes beschreven als “de gouden standaard aan de drank,” is over het algemeen als ondoelmatig van de hand gewezen. Maar om de crisis van 2008 tot staan te brengen hebben de monetaristisch ingestelde voorzitter van de US Federal Reserve, Ben Bernanke, en andere centrale bankiers dit instrument nieuw leven ingeblazen in de vorm van enorme aankopen van staatsobligaties. “Onconventioneel monetair beleid” – Keynes zou het beslist “centraal bankieren aan de drank” hebben genoemd – was het standaard-herstelmechanisme. Hoewel het grootste deel van het nieuwe geld werd opgepot of gebruikt voor speculatie, is QE erin geslaagd de roep om een expansief begrotingsbeleid te doen verstommen.