KAAPSTAD/CAMBRIDGE/LONDEN – Door de COVID-19-pandemie is de wereldwijde vergrijzing niet meer te negeren. Deze pandemie is de eerste die zich voordoet sinds het deel van de wereldbevolking dat ouder is dan 65 jaar groter is dan het deel dat jonger is dan vijf jaar; daarnaast neemt de COVID-19-gerelateerde mortaliteit sterk toe met de leeftijd.
Het snijpunt van de pandemie en deze nieuwe demografische realiteit heeft een hiaat in onze mondiale governance-architectuur blootgelegd. Er is geen enkele internationale instelling die verantwoordelijk is voor het waarborgen van de rechten en het behartigen van de belangen van de snelst groeiende leeftijdsgroep ter wereld – de mensen van 65 jaar en ouder. Deze institutionele lacune heeft bijgedragen tot het uitblijven van een eensgezinde wereldwijde reactie op een mondiale pandemie die deze bevolkingsgroep onevenredig zwaar heeft getroffen. Inconsistente vaccinatie is het meest in het oog springende symptoom, maar er zijn nog vele andere dimensies van kwetsbaarheid. In landen met lage inkomens werkt bijvoorbeeld 46 procent van de mensen die 65 jaar zijn en ouder, en zijn zij zelden een beleidsprioriteit.
Andere bevolkingsgroepen worden niet verwaarloosd. Het Kinderfonds van de Verenigde Naties (UNICEF) richt zich op de behoeften en rechten van kinderen, UN Women bevordert gendergelijkheid en empowerment van vrouwen, het Bevolkingsfonds van de Verenigde Naties richt zich op kwesties van seksuele en reproductieve gezondheid, en de Internationale Arbeidsorganisatie ziet toe op de arbeidsomstandigheden van werknemers. Een organisatie die de nadruk legt op de oudere bevolking ontbreekt. Hoewel ouderen impliciet onder de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens van 1948 vallen, betekent het ontbreken van een expliciete focus op hen, in combinatie met demografische veranderingen, dat zij een groeiend deel uitmaken van de meest kwetsbare mensen ter wereld.
KAAPSTAD/CAMBRIDGE/LONDEN – Door de COVID-19-pandemie is de wereldwijde vergrijzing niet meer te negeren. Deze pandemie is de eerste die zich voordoet sinds het deel van de wereldbevolking dat ouder is dan 65 jaar groter is dan het deel dat jonger is dan vijf jaar; daarnaast neemt de COVID-19-gerelateerde mortaliteit sterk toe met de leeftijd.
Het snijpunt van de pandemie en deze nieuwe demografische realiteit heeft een hiaat in onze mondiale governance-architectuur blootgelegd. Er is geen enkele internationale instelling die verantwoordelijk is voor het waarborgen van de rechten en het behartigen van de belangen van de snelst groeiende leeftijdsgroep ter wereld – de mensen van 65 jaar en ouder. Deze institutionele lacune heeft bijgedragen tot het uitblijven van een eensgezinde wereldwijde reactie op een mondiale pandemie die deze bevolkingsgroep onevenredig zwaar heeft getroffen. Inconsistente vaccinatie is het meest in het oog springende symptoom, maar er zijn nog vele andere dimensies van kwetsbaarheid. In landen met lage inkomens werkt bijvoorbeeld 46 procent van de mensen die 65 jaar zijn en ouder, en zijn zij zelden een beleidsprioriteit.
Andere bevolkingsgroepen worden niet verwaarloosd. Het Kinderfonds van de Verenigde Naties (UNICEF) richt zich op de behoeften en rechten van kinderen, UN Women bevordert gendergelijkheid en empowerment van vrouwen, het Bevolkingsfonds van de Verenigde Naties richt zich op kwesties van seksuele en reproductieve gezondheid, en de Internationale Arbeidsorganisatie ziet toe op de arbeidsomstandigheden van werknemers. Een organisatie die de nadruk legt op de oudere bevolking ontbreekt. Hoewel ouderen impliciet onder de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens van 1948 vallen, betekent het ontbreken van een expliciete focus op hen, in combinatie met demografische veranderingen, dat zij een groeiend deel uitmaken van de meest kwetsbare mensen ter wereld.