STANFORD – De ongekend zware COVID-19-recessie lijkt in de meeste landen over haar dieptepunt heen. Maar de huidige private en officiële voorspellingen impliceren, als ze althans juist zijn, dat de meeste economieën niet vóór eind 2022 zullen terugkeren op hun eerdere prestatiepiek. Veel zal niet alleen afhangen van de ontwikkeling van de pandemie en de effectieve inzet van therapieën en vaccins, maar ook van het monetaire, begrotings-, handels- en regelgevende beleid dat zal worden gevolgd. Beleidsmakers en commentatoren onderzoeken nu dus eerdere episoden, in de hoop een effectief antwoord te kunnen vinden.
Alle recessies verschillen van elkaar als het gaat om hun kernoorzaak. Diverse recessies die zich na de Tweede Wereldoorlog in de Verenigde Staten hebben voorgedaan volgden op een verkrapping van het monetair beleid door de US Federal Reserve (de Fed, het federale stelsel van Amerikaanse centrale banken), teneinde de stijgende inflatie een halt te kunnen toeroepen. De diepe recessies van 1973-75 en 1981-82 volgden op grote oliecrises (toen de economie nog veel afhankelijker was van energie-importen dan nu het geval is). En de recessie van 2001 kwam nadat de dotcom-zeepbel was gebarsten.
De Grote Recessie van 2008-2009 werd daarentegen veroorzaakt door een crisis die het gevolg was van het met te veel geleend geld werken door financiële instellingen. De VS hadden zich schuldig gemaakt aan seriële social engineering om hypotheken te kunnen verstrekken aan mensen die daar van oudsher niet voor in aanmerking kwamen, waardoor de huizenprijzen en de huishoudschulden tot onhoudbare niveaus werden opgedreven. De daaropvolgende inzinking van de huizenprijzen, en de explosie van de huisuitzettingen en de werkloosheid, troffen de algemene vraag, hetgeen resulteerde in de derde grote recessie van het naoorlogse tijdperk.
STANFORD – De ongekend zware COVID-19-recessie lijkt in de meeste landen over haar dieptepunt heen. Maar de huidige private en officiële voorspellingen impliceren, als ze althans juist zijn, dat de meeste economieën niet vóór eind 2022 zullen terugkeren op hun eerdere prestatiepiek. Veel zal niet alleen afhangen van de ontwikkeling van de pandemie en de effectieve inzet van therapieën en vaccins, maar ook van het monetaire, begrotings-, handels- en regelgevende beleid dat zal worden gevolgd. Beleidsmakers en commentatoren onderzoeken nu dus eerdere episoden, in de hoop een effectief antwoord te kunnen vinden.
Alle recessies verschillen van elkaar als het gaat om hun kernoorzaak. Diverse recessies die zich na de Tweede Wereldoorlog in de Verenigde Staten hebben voorgedaan volgden op een verkrapping van het monetair beleid door de US Federal Reserve (de Fed, het federale stelsel van Amerikaanse centrale banken), teneinde de stijgende inflatie een halt te kunnen toeroepen. De diepe recessies van 1973-75 en 1981-82 volgden op grote oliecrises (toen de economie nog veel afhankelijker was van energie-importen dan nu het geval is). En de recessie van 2001 kwam nadat de dotcom-zeepbel was gebarsten.
De Grote Recessie van 2008-2009 werd daarentegen veroorzaakt door een crisis die het gevolg was van het met te veel geleend geld werken door financiële instellingen. De VS hadden zich schuldig gemaakt aan seriële social engineering om hypotheken te kunnen verstrekken aan mensen die daar van oudsher niet voor in aanmerking kwamen, waardoor de huizenprijzen en de huishoudschulden tot onhoudbare niveaus werden opgedreven. De daaropvolgende inzinking van de huizenprijzen, en de explosie van de huisuitzettingen en de werkloosheid, troffen de algemene vraag, hetgeen resulteerde in de derde grote recessie van het naoorlogse tijdperk.