WASHINGTON, DC – Tegenwoordig liggen enorme hoeveelheden informatie voor de meesten van ons binnen handbereik. In theorie zou deze informatie kunnen helpen bestuur, infrastructuur, en aanbod van diensten als onderwijs, gezondheidszorg, en landbouwontwikkeling te verbeteren. Maar er bestaan grote lacunes in de toegang tot relevante informatie, en dan vooral in landelijke gebieden, woonplaats van bijna 68% van 's werelds armen. En zelfs waar wel relevante informatie voorhanden is is die in actie vertalen geen gemakkelijke opgave.
Neem bestuur. Beleidsmakers moeten over data over de economische productie, consumptie, migratie, de wil van de burger, en een heel scala aan andere factoren beschikken om geïnformeerde besluiten te kunnen nemen over belastingen en uitgaven, inclusief sociale programma's. Overeenkomstig hebben burgers wanneer je electorale stimuli wil laten functioneren informatie nodig over de mandaten en prestaties van politici. Maar zelfs in autocratische omgevingen kan informatie aansprakelijkheid een steun in de rug zijn, zoals door het aanzwengelen van volksprotesten.
Hetzelfde geldt voor het aanbod van infrastructurele diensten. Regeringen en dienstenverstrekkers hebben data nodig over waar en hoe mensen wonen – en dan vooral over die geografisch, politiek, en economisch het meest geïsoleerd zijn – om de juiste investeringen te kunnen doen. Burgers op hun beurt moeten weten welke diensten waar beschikbaar zijn en hoe er toegang toe te krijgen. Ze moeten ook weten hoe ze het beleidsproces kunnen beïnvloeden om bijvoorbeeld te verzekeren dat een school op de juiste locatie wordt gebouwd.
WASHINGTON, DC – Tegenwoordig liggen enorme hoeveelheden informatie voor de meesten van ons binnen handbereik. In theorie zou deze informatie kunnen helpen bestuur, infrastructuur, en aanbod van diensten als onderwijs, gezondheidszorg, en landbouwontwikkeling te verbeteren. Maar er bestaan grote lacunes in de toegang tot relevante informatie, en dan vooral in landelijke gebieden, woonplaats van bijna 68% van 's werelds armen. En zelfs waar wel relevante informatie voorhanden is is die in actie vertalen geen gemakkelijke opgave.
Neem bestuur. Beleidsmakers moeten over data over de economische productie, consumptie, migratie, de wil van de burger, en een heel scala aan andere factoren beschikken om geïnformeerde besluiten te kunnen nemen over belastingen en uitgaven, inclusief sociale programma's. Overeenkomstig hebben burgers wanneer je electorale stimuli wil laten functioneren informatie nodig over de mandaten en prestaties van politici. Maar zelfs in autocratische omgevingen kan informatie aansprakelijkheid een steun in de rug zijn, zoals door het aanzwengelen van volksprotesten.
Hetzelfde geldt voor het aanbod van infrastructurele diensten. Regeringen en dienstenverstrekkers hebben data nodig over waar en hoe mensen wonen – en dan vooral over die geografisch, politiek, en economisch het meest geïsoleerd zijn – om de juiste investeringen te kunnen doen. Burgers op hun beurt moeten weten welke diensten waar beschikbaar zijn en hoe er toegang toe te krijgen. Ze moeten ook weten hoe ze het beleidsproces kunnen beïnvloeden om bijvoorbeeld te verzekeren dat een school op de juiste locatie wordt gebouwd.