BRUSSEL – Een financiële crisis doet zich voor als een grote hoeveelheid bezittingen in het financiële systeem plotseling risicovol blijkt te zijn en beleggers van hun stukken af willen. Die bezittingen worden dan 'giftig' – niet alleen maar riskant, maar een risico torsend dat niet in cijfers kan worden uitgedrukt. 'Giftige' bezittingen worden niet verhandeld op basis van een gewone berekening van de verhouding tussen risico en rendement. Gezien het feit dat het risico dat zij dragen niet kan worden gekwantificeerd, willen hun eigenaren ze gewoon verkopen – soms zelfs tegen iedere prijs.
In 2007-2008 was dit het geval met een groep effecten die was gebaseerd op woninghypotheken in de Verenigde Staten (hypotheekobligaties). Tijdens de bloeiperiode van de markten vlak vóór de crisis werden deze effecten verkocht alsof ze risicovrij waren, op grond van de veronderstelling dat de Amerikaanse huizenprijzen niet konden dalen, omdat dit in vredestijd nog nooit eerder was gebeurd.
Maar deze veronderstelling viel in duigen toen in 2007 een omvangrijke daling van de vastgoedprijzen inzette en de verliespercentages op hypotheken plotseling stegen. Als gevolg daarvan bleken hypotheekobligaties veel riskanter dan verwacht. Aanvankelijk was er weinig reden om ze op rationele basis opnieuw te waarderen, omdat er geen precedent was voor deze gebeurtenis (een daling van de Amerikaanse huizenprijzen in vredestijd). Bovendien waren banken en andere financiële instellingen die grote hoeveelheden hypotheekobligaties bezaten niet goed toegerust om de risico's te meten. In sommige gevallen zouden ze zelfs bankroet zijn gegaan als ze gedwongen waren geweest om hun bezittingen te verkopen tegen de afbraakprijzen die opgeld deden op het hoogtepunt van de crisis.
BRUSSEL – Een financiële crisis doet zich voor als een grote hoeveelheid bezittingen in het financiële systeem plotseling risicovol blijkt te zijn en beleggers van hun stukken af willen. Die bezittingen worden dan 'giftig' – niet alleen maar riskant, maar een risico torsend dat niet in cijfers kan worden uitgedrukt. 'Giftige' bezittingen worden niet verhandeld op basis van een gewone berekening van de verhouding tussen risico en rendement. Gezien het feit dat het risico dat zij dragen niet kan worden gekwantificeerd, willen hun eigenaren ze gewoon verkopen – soms zelfs tegen iedere prijs.
In 2007-2008 was dit het geval met een groep effecten die was gebaseerd op woninghypotheken in de Verenigde Staten (hypotheekobligaties). Tijdens de bloeiperiode van de markten vlak vóór de crisis werden deze effecten verkocht alsof ze risicovrij waren, op grond van de veronderstelling dat de Amerikaanse huizenprijzen niet konden dalen, omdat dit in vredestijd nog nooit eerder was gebeurd.
Maar deze veronderstelling viel in duigen toen in 2007 een omvangrijke daling van de vastgoedprijzen inzette en de verliespercentages op hypotheken plotseling stegen. Als gevolg daarvan bleken hypotheekobligaties veel riskanter dan verwacht. Aanvankelijk was er weinig reden om ze op rationele basis opnieuw te waarderen, omdat er geen precedent was voor deze gebeurtenis (een daling van de Amerikaanse huizenprijzen in vredestijd). Bovendien waren banken en andere financiële instellingen die grote hoeveelheden hypotheekobligaties bezaten niet goed toegerust om de risico's te meten. In sommige gevallen zouden ze zelfs bankroet zijn gegaan als ze gedwongen waren geweest om hun bezittingen te verkopen tegen de afbraakprijzen die opgeld deden op het hoogtepunt van de crisis.