WASHINGTON, DC – Met een toespraak uit 2015 bracht vertrekkend governor van de Bank of England Mark Carney een debat op gang of monetaire beleidsmakers in het licht van de gevaren van klimaatverandering over de horizon van zaken- en kredietcycli heen moeten kijken om financiële veiligheid te garanderen. Meer recent heeft president van de Europese Centrale Bank Christine Lagarde gezegd dat ze wil dat de ECB naast haar traditionele opvatting van instandhouding van de prijsstabiliteit ook klimaatverandering tegemoet treedt.
De klimaatdreiging voor de financiële stabiliteit waar centrale bankiers zich zorgen over maken kan niet alleen voortkomen uit steeds frequenter en ernstiger natuurrampen maar ook uit de verschuiving weg van fossiele brandstoffen als energiebron. Deze transitie zou de olie-, gas-, en kolenreserves uiteindelijk tot gestrande activa maken, wat de financiële gezondheid van bedrijven, verzekeraars, en andere financiële instituties die blootstaan aan fossiele brandstoffen op het spel zet.
De algehele blootstelling van geavanceerde economieën zoals het Verenigd Koninkrijk of die in de Europese Unie aan fossiele brandstoffen lijkt misschien relatief klein; desalniettemin mogen we het systematische risico gevormd door gestrande activa niet onderschatten – de mondiale financiële crisis van 2008 werd tenslotte ook veroorzaakt door ontwikkelingen in de relatief kleine subprime hypotheekmarkt in de Verenigde Staten. En voor exporteurs van fossiele brandstoffen zijn de risico's van gestrande activa onmiskenbaar hoger. De ineenstorting van de olieprijzen die begon in juni 2014 was een krachtige herinnering aan de risico's die een excessieve afhankelijkheid aan fossiele brandstoffen opleveren.
Tot nu toe heeft het omvangrijke onderzoek naar welk macro-economisch beleid passend is voor exporteurs van fossiele brandstoffen zich meestens gericht op de rol van het fiscale beleid. Deel van de reden kan zijn dat de meeste landen die fossiele brandstoffen exporteren gekoppelde valuta of relatief vaste wisselkoersregimes kennen – wat betekent dat ze, in absentia van kapitaalcontroles, geen onafhankelijk monetair beleid voeren.
Nu echter zijn er goede redenen om het monetaire beleid in deze landen met een frisse en ruimere blik te bekijken. Traditioneel beperkt de gezichtseinder van het monetair beleid zich tot de zakencyclus – normaal gezien 2-6 jaar. Maar gezien de hoge mate van vermogensconcentratie in fossiele brandstoffen, het complementaire karakter van fiscaal en monetair beleid, en de opkomst van nieuwe risico's voor bezittingen in fossiele brandstoffen moeten centrale banken nu verder kijken dan de horizon van de zakencyclus. Ik heb de rol die monetair beleid op korte, middellange, en lange termijn zou moeten spelen trouwens al eerder omschreven.
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Vooral centrale banken moeten zich bewust zijn van de ernstige langetermijnrisico's van gestrande fossiele brandstoffen activa. Om de verhoging van de gemiddelde mondiale temperatuur bijvoorbeeld onder de 2℃ boven pre-industriële niveaus te houden kan de wereld nog maar 300-400 gigaton koolstofdioxide in de atmosfeer uitstoten. Maar de reserves van de grote private olie- en gasproducenten bevatten driemaal deze hoeveelheid. Om de opwarming van de aarde onder de 2℃ te houden moet daarom een derde van de mondiale oliereserves (inclusief in Canada en het Noordpoolgebied), 50% van de gasreserves, en 80% van de kolenreserves (hoofdzakelijk in China, Rusland, en de VS) eeuwig in de grond gelaten worden.
In het Midden-Oosten zijn de fossiele brandstoffen reserves ondertussen driemaal groter dan gewonnen mag worden onder de bestaande mondiale klimaattoezeggingen. Als resultaat hiervan kunnen 260 miljoen vaten olie in de regio niet verbrand worden. Naast deze ongebruikte reserves kan het kapitaal geïnvesteerd in de infrastructuur gebruikt om fossiele brandstoffen te winnen, transporteren, en raffineren ook stranden.
Alhoewel veel exporteurs van fossiele brandstoffen de noodzaak tot diversificatie van hun economieën hebben erkend zijn zeer weinigen hierin geslaagd. Maar de technologische en regulatoire veranderingen die momenteel de mondiale energiemarkt op een hoop gooien maken de noodzaak tot zo'n transitie alleen nog maar urgenter. Centrale banken moeten daarom aan de verdere zijde van de rendementscurve werken om investeringen en economische diversificatie op langere termijn te faciliteren.
Daarnaast kan de respons van centrale banken op het risico van gestrande activa beïnvloeden hoe exporteurs van fossiele brandstoffen hun rijkdom investeren. Veel olie-exporteurs hebben enorme financiële middelen opgebouwd. De strategische allocatie van de activa van deze landen is des te meer belangrijk gezien de zich opstapelende risico's voor de belangrijkste bron van hun rijkdom. Door verder dan de horizon van de zakencyclus te kijken kunnen centrale banken een cruciale rol spelen in het faciliteren van de investeringen van deze landen in niet-fossiele activa.
Tegen de achtergrond van de uitdaging die klimaatverandering inhoudt lijkt de focus op monetair beleid vaak erg kortzichtig. Centrale bankiers moeten deze 'vloek der horizonnen' doorbreken en beslissende stappen nemen om aan fossiele brandstoffen gerelateerde risico's aan te pakken. Ze moeten op de existentiële dreiging van gestrande reserves en kapitaal reflecteren en deze communiceren, het doorvoeren van adequaat structureel beleid bevorderen, een passend rentebeleid najagen, en ondersteunend financieel beleid bieden om zowel economische diversificatie en veranderingen in de allocatie van strategische activa aan te moedigen. Strijden tegen klimaatverandering en tegelijk de mondiale financiële stabiliteit vasthouden vereist niets minder dan dat.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
The European Union’s cumbersome and narrowly defined regulations for public procurement and spending are not simply inadequate; they are dangerous. They weaken the bloc’s ability to protect itself from a broad range of Russian hybrid attacks while prolonging Russia’s aggression in Ukraine.
propose a European Defense Production Act to help fast-track processes for public procurement and spending.
The intricate legal issues and colorful characters in Donald Trump's criminal trials will undoubtedly keep the media and the viewing public enraptured for months to come. But when it comes to the 2024 election, all that really matters is how the defendant appears to a narrow sliver of undecided voters.
points out that optics, more than the law or the facts, will be what matters most for the election.
WASHINGTON, DC – Met een toespraak uit 2015 bracht vertrekkend governor van de Bank of England Mark Carney een debat op gang of monetaire beleidsmakers in het licht van de gevaren van klimaatverandering over de horizon van zaken- en kredietcycli heen moeten kijken om financiële veiligheid te garanderen. Meer recent heeft president van de Europese Centrale Bank Christine Lagarde gezegd dat ze wil dat de ECB naast haar traditionele opvatting van instandhouding van de prijsstabiliteit ook klimaatverandering tegemoet treedt.
De klimaatdreiging voor de financiële stabiliteit waar centrale bankiers zich zorgen over maken kan niet alleen voortkomen uit steeds frequenter en ernstiger natuurrampen maar ook uit de verschuiving weg van fossiele brandstoffen als energiebron. Deze transitie zou de olie-, gas-, en kolenreserves uiteindelijk tot gestrande activa maken, wat de financiële gezondheid van bedrijven, verzekeraars, en andere financiële instituties die blootstaan aan fossiele brandstoffen op het spel zet.
De algehele blootstelling van geavanceerde economieën zoals het Verenigd Koninkrijk of die in de Europese Unie aan fossiele brandstoffen lijkt misschien relatief klein; desalniettemin mogen we het systematische risico gevormd door gestrande activa niet onderschatten – de mondiale financiële crisis van 2008 werd tenslotte ook veroorzaakt door ontwikkelingen in de relatief kleine subprime hypotheekmarkt in de Verenigde Staten. En voor exporteurs van fossiele brandstoffen zijn de risico's van gestrande activa onmiskenbaar hoger. De ineenstorting van de olieprijzen die begon in juni 2014 was een krachtige herinnering aan de risico's die een excessieve afhankelijkheid aan fossiele brandstoffen opleveren.
[tabel]
Tot nu toe heeft het omvangrijke onderzoek naar welk macro-economisch beleid passend is voor exporteurs van fossiele brandstoffen zich meestens gericht op de rol van het fiscale beleid. Deel van de reden kan zijn dat de meeste landen die fossiele brandstoffen exporteren gekoppelde valuta of relatief vaste wisselkoersregimes kennen – wat betekent dat ze, in absentia van kapitaalcontroles, geen onafhankelijk monetair beleid voeren.
Nu echter zijn er goede redenen om het monetaire beleid in deze landen met een frisse en ruimere blik te bekijken. Traditioneel beperkt de gezichtseinder van het monetair beleid zich tot de zakencyclus – normaal gezien 2-6 jaar. Maar gezien de hoge mate van vermogensconcentratie in fossiele brandstoffen, het complementaire karakter van fiscaal en monetair beleid, en de opkomst van nieuwe risico's voor bezittingen in fossiele brandstoffen moeten centrale banken nu verder kijken dan de horizon van de zakencyclus. Ik heb de rol die monetair beleid op korte, middellange, en lange termijn zou moeten spelen trouwens al eerder omschreven.
Subscribe to PS Digital
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Vooral centrale banken moeten zich bewust zijn van de ernstige langetermijnrisico's van gestrande fossiele brandstoffen activa. Om de verhoging van de gemiddelde mondiale temperatuur bijvoorbeeld onder de 2℃ boven pre-industriële niveaus te houden kan de wereld nog maar 300-400 gigaton koolstofdioxide in de atmosfeer uitstoten. Maar de reserves van de grote private olie- en gasproducenten bevatten driemaal deze hoeveelheid. Om de opwarming van de aarde onder de 2℃ te houden moet daarom een derde van de mondiale oliereserves (inclusief in Canada en het Noordpoolgebied), 50% van de gasreserves, en 80% van de kolenreserves (hoofdzakelijk in China, Rusland, en de VS) eeuwig in de grond gelaten worden.
In het Midden-Oosten zijn de fossiele brandstoffen reserves ondertussen driemaal groter dan gewonnen mag worden onder de bestaande mondiale klimaattoezeggingen. Als resultaat hiervan kunnen 260 miljoen vaten olie in de regio niet verbrand worden. Naast deze ongebruikte reserves kan het kapitaal geïnvesteerd in de infrastructuur gebruikt om fossiele brandstoffen te winnen, transporteren, en raffineren ook stranden.
Alhoewel veel exporteurs van fossiele brandstoffen de noodzaak tot diversificatie van hun economieën hebben erkend zijn zeer weinigen hierin geslaagd. Maar de technologische en regulatoire veranderingen die momenteel de mondiale energiemarkt op een hoop gooien maken de noodzaak tot zo'n transitie alleen nog maar urgenter. Centrale banken moeten daarom aan de verdere zijde van de rendementscurve werken om investeringen en economische diversificatie op langere termijn te faciliteren.
Daarnaast kan de respons van centrale banken op het risico van gestrande activa beïnvloeden hoe exporteurs van fossiele brandstoffen hun rijkdom investeren. Veel olie-exporteurs hebben enorme financiële middelen opgebouwd. De strategische allocatie van de activa van deze landen is des te meer belangrijk gezien de zich opstapelende risico's voor de belangrijkste bron van hun rijkdom. Door verder dan de horizon van de zakencyclus te kijken kunnen centrale banken een cruciale rol spelen in het faciliteren van de investeringen van deze landen in niet-fossiele activa.
Tegen de achtergrond van de uitdaging die klimaatverandering inhoudt lijkt de focus op monetair beleid vaak erg kortzichtig. Centrale bankiers moeten deze 'vloek der horizonnen' doorbreken en beslissende stappen nemen om aan fossiele brandstoffen gerelateerde risico's aan te pakken. Ze moeten op de existentiële dreiging van gestrande reserves en kapitaal reflecteren en deze communiceren, het doorvoeren van adequaat structureel beleid bevorderen, een passend rentebeleid najagen, en ondersteunend financieel beleid bieden om zowel economische diversificatie en veranderingen in de allocatie van strategische activa aan te moedigen. Strijden tegen klimaatverandering en tegelijk de mondiale financiële stabiliteit vasthouden vereist niets minder dan dat.
Vertaling Melle Trap