NEW YORK – Tijdens de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties van september jongstleden maakte de Chinese president Xi Jinping bekend dat China streeft naar koolstofneutraliteit in 2060. Gezien het feit dat China de afgelopen jaren wereldwijd de grootste bron van kooldioxide-uitstoot is geweest – goed voor ongeveer 30 procent – zou het koolstofneutraal worden van het land een aanzienlijke bijdrage kunnen leveren aan de wereldwijde inspanningen om de klimaatverandering te beperken.
China zal natuurlijk een nieuw evenwicht voor zijn economie moeten zien te vinden. Dat betekent onder meer een verschuiving van de industrie naar de dienstensector, van kapitaalintensieve naar innovatiegerichte activiteiten, van de export naar de binnenlandse vraag en van investeringen naar consumptie. Al deze veranderingen versterken elkaar, zodat de verwezenlijking van het ene de vooruitgang van het andere vergemakkelijkt.
Meer in het bijzonder zal het vinden van een nieuw evenwicht ook bijdragen aan de energietransitie van China, door een verschuiving van energie-intensieve naar minder energie-intensieve activiteiten te bevorderen. Als bijvoorbeeld kapitaal en arbeid overstappen van de productie van staal, cement en industriële goederen op onderwijs, gezondheidszorg en vrijetijdsbesteding, zou de economie geleidelijk aan minder energie moeten verbruiken voor elke geproduceerde eenheid van het bbp.
Bij de beoordeling van de kans van China om de doelstelling van president Xi inzake koolstofneutraliteit te kunnen verwezenlijken, moet eerst worden nagegaan hoe groot de Chinese economie zal worden. S&P Global Ratings verwacht dat het bbp van China de komende twee decennia met gemiddeld 3,6 procent op jaarbasis zal groeien. Dit lijkt misschien laag gezien de resultaten sinds 1990, maar onze prognose is geworteld in voorzichtige veronderstellingen over de aanbodzijde van de economie, zoals een groeivertraging als gevolg van een krimpende beroepsbevolking, lagere investeringen en een zwakkere productiviteitsgroei. Hoe rijker een economie wordt, des te langzamer de groei.
China is abnormaal onder de grote economieën, aangezien de particuliere consumptie nog steeds een klein deel van de totale uitgaven uitmaakt. Onze groeiprognoses gaan er dan ook van uit dat de particuliere consumptie in 2040 zal zijn toegenomen van het huidige peil van nog geen 40 procent naar 55 procent van de totale uitgaven, waarbij de investeringen in dezelfde mate zullen afnemen. Naarmate de consument rijker en belangrijker wordt voor de economie, stijgt de vraag naar diensten ten opzichte van de vraag naar goederen. Volgens onze voorspellingen zal de Chinese productie van de dienstensector (in reële termen) met 5,2 procent op jaarbasis groeien, ook in de komende twee decennia, wat bijna het dubbele is van de productie van de industrie (2,7 procent).
Deze verschuiving in de eindvraag zal zich door de hele binnenlandse aanbodketen heen voordoen. Als China bijvoorbeeld minder investeert in fysieke infrastructuur zoals wegen en luchthavens, zal het land minder staal nodig hebben, en dus ook minder steenkool. Een economie die wordt aangedreven door consumentenbestedingen is minder koolstofintensief dan een economie die gericht is op de zware industrie en de productie voor de export.
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
We hebben dit herbalanceringsscenario toegepast op het S&P Global Platts Analytics Global Integrated Energy Model, om te zien wat het zou kunnen betekenen voor de inspanningen van China om tegen 2060 koolstofneutraal te worden. Dit model zet het eindverbruik van energie af tegen de beschikbare brandstofvoorraad, waardoor het licht werpt op het energieverbruik in de verschillende sectoren en op de CO2-uitstoot als gevolg van de verbranding van fossiele brandstoffen.
We overwegen vier energiegebruiksscenarioʼs voor China. Het eerste gaat ervan uit dat er geen sprake zal zijn van een nieuw economisch evenwicht en dat er geen verandering in de energie-intensiteit zal plaatsvinden. In het tweede en derde scenario wordt vergeleken hoe de economische herbalancering de vraag naar energie zal beïnvloeden in het meest waarschijnlijke basisscenario, waarin de bestaande trends op het gebied van energie-efficiëntie en het gebruik van duurzame energiebronnen zich voortzetten. Het vierde gaat uit van een economische herbalancering naast een meer uitdagend ʻ2ºC-scenario,ʼ waarin het gebruik van koolstofintensieve brandstoffen op agressieve wijze wordt teruggedrongen, in overeenstemming met het akkoord van Parijs.
We stellen vast dat alleen al de economische herbalancering de CO2-uitstoot van China tegen 2040 met nog eens 32 procent zou kunnen verminderen (zie grafiek 1). En als China een 2ºC-doelstelling nastreeft, door de overgang naar duurzame energiebronnen te versnellen, wijst ons model op een nog dramatischer daling van de uitstoot met 61 procent.
[Grafiek 1]
De herbalancering verlaagt de emissies het meest direct door de totale energie-intensiteit van de economie tegen 2040 met 20 procent te verlagen (in vergelijking met het scenario zonder herbalancering). Maar we kunnen de impact van de herbalancering ook bezien door de lens van de eindgebruikssectoren. Zelfs als we uitgaan van extreem koolstofarme scenarioʼs zullen industriële eindgebruikssectoren trager koolstofarm worden, zodat het overstappen van deze sectoren op consumptie en diensten de transitie zal versnellen.
Onze scenarioʼs zijn plausibel maar lastig. Terwijl het aandeel van de consumptie in de Chinese economie de afgelopen tien jaar met nog geen vijf procentpunten is gestegen, zal het twee keer zo snel moeten stijgen om in 2040 een aandeel van 55 procent te bereiken.
Vanuit een energieperspectief is een aanzienlijke beleidsinspanning nodig om de koolstofintensiteit in het vervoer, de elektriciteitsopwekking en andere sectoren terug te dringen. Dit kan de vorm aannemen van verdere beperkingen of zelfs een verbod op de verkoop van voertuigen die op fossiele brandstoffen rijden, hogere energie-efficiëntiedoelstellingen, stimulansen voor het aanpassen van gebouwen en investeringen in de nationale elektriciteitstransmissie- en -distributie-infrastructuur. We geven geen direct model van de effecten van brandstoffen zoals waterstof, noch van het potentiële effect van koolstofafvang, -gebruik en -opslagtechnologieën. Beide kunnen tegen 2060 een sleutelrol gaan spelen.
We zullen begin volgend jaar meer te weten komen over de kans van slagen van China, als het land zijn veertiende vijfjarenplan (voor 2021-2025) bekendmaakt. Als deze beleidsblauwdruk de weg vrijmaakt voor een verhoging van de consumentenuitgaven naar een geavanceerd economisch niveau, zal het bereiken van koolstofneutraliteit veel gemakkelijker worden. Toch zal China een aantal harde beslissingen over steenkool moeten nemen om aan de 2ºC-veronderstellingen van ons model te voldoen en zichzelf op een stevig duurzaam pad te zetten.
Vertaling: Menno Grootveld
Mark Mozur en Alan Struth van S&P Global Platts hebben ook aan deze column bijgedragen.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
The European Union’s cumbersome and narrowly defined regulations for public procurement and spending are not simply inadequate; they are dangerous. They weaken the bloc’s ability to protect itself from a broad range of Russian hybrid attacks while prolonging Russia’s aggression in Ukraine.
propose a European Defense Production Act to help fast-track processes for public procurement and spending.
The intricate legal issues and colorful characters in Donald Trump's criminal trials will undoubtedly keep the media and the viewing public enraptured for months to come. But when it comes to the 2024 election, all that really matters is how the defendant appears to a narrow sliver of undecided voters.
points out that optics, more than the law or the facts, will be what matters most for the election.
NEW YORK – Tijdens de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties van september jongstleden maakte de Chinese president Xi Jinping bekend dat China streeft naar koolstofneutraliteit in 2060. Gezien het feit dat China de afgelopen jaren wereldwijd de grootste bron van kooldioxide-uitstoot is geweest – goed voor ongeveer 30 procent – zou het koolstofneutraal worden van het land een aanzienlijke bijdrage kunnen leveren aan de wereldwijde inspanningen om de klimaatverandering te beperken.
China zal natuurlijk een nieuw evenwicht voor zijn economie moeten zien te vinden. Dat betekent onder meer een verschuiving van de industrie naar de dienstensector, van kapitaalintensieve naar innovatiegerichte activiteiten, van de export naar de binnenlandse vraag en van investeringen naar consumptie. Al deze veranderingen versterken elkaar, zodat de verwezenlijking van het ene de vooruitgang van het andere vergemakkelijkt.
Meer in het bijzonder zal het vinden van een nieuw evenwicht ook bijdragen aan de energietransitie van China, door een verschuiving van energie-intensieve naar minder energie-intensieve activiteiten te bevorderen. Als bijvoorbeeld kapitaal en arbeid overstappen van de productie van staal, cement en industriële goederen op onderwijs, gezondheidszorg en vrijetijdsbesteding, zou de economie geleidelijk aan minder energie moeten verbruiken voor elke geproduceerde eenheid van het bbp.
Bij de beoordeling van de kans van China om de doelstelling van president Xi inzake koolstofneutraliteit te kunnen verwezenlijken, moet eerst worden nagegaan hoe groot de Chinese economie zal worden. S&P Global Ratings verwacht dat het bbp van China de komende twee decennia met gemiddeld 3,6 procent op jaarbasis zal groeien. Dit lijkt misschien laag gezien de resultaten sinds 1990, maar onze prognose is geworteld in voorzichtige veronderstellingen over de aanbodzijde van de economie, zoals een groeivertraging als gevolg van een krimpende beroepsbevolking, lagere investeringen en een zwakkere productiviteitsgroei. Hoe rijker een economie wordt, des te langzamer de groei.
China is abnormaal onder de grote economieën, aangezien de particuliere consumptie nog steeds een klein deel van de totale uitgaven uitmaakt. Onze groeiprognoses gaan er dan ook van uit dat de particuliere consumptie in 2040 zal zijn toegenomen van het huidige peil van nog geen 40 procent naar 55 procent van de totale uitgaven, waarbij de investeringen in dezelfde mate zullen afnemen. Naarmate de consument rijker en belangrijker wordt voor de economie, stijgt de vraag naar diensten ten opzichte van de vraag naar goederen. Volgens onze voorspellingen zal de Chinese productie van de dienstensector (in reële termen) met 5,2 procent op jaarbasis groeien, ook in de komende twee decennia, wat bijna het dubbele is van de productie van de industrie (2,7 procent).
Deze verschuiving in de eindvraag zal zich door de hele binnenlandse aanbodketen heen voordoen. Als China bijvoorbeeld minder investeert in fysieke infrastructuur zoals wegen en luchthavens, zal het land minder staal nodig hebben, en dus ook minder steenkool. Een economie die wordt aangedreven door consumentenbestedingen is minder koolstofintensief dan een economie die gericht is op de zware industrie en de productie voor de export.
Subscribe to PS Digital
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
We hebben dit herbalanceringsscenario toegepast op het S&P Global Platts Analytics Global Integrated Energy Model, om te zien wat het zou kunnen betekenen voor de inspanningen van China om tegen 2060 koolstofneutraal te worden. Dit model zet het eindverbruik van energie af tegen de beschikbare brandstofvoorraad, waardoor het licht werpt op het energieverbruik in de verschillende sectoren en op de CO2-uitstoot als gevolg van de verbranding van fossiele brandstoffen.
We overwegen vier energiegebruiksscenarioʼs voor China. Het eerste gaat ervan uit dat er geen sprake zal zijn van een nieuw economisch evenwicht en dat er geen verandering in de energie-intensiteit zal plaatsvinden. In het tweede en derde scenario wordt vergeleken hoe de economische herbalancering de vraag naar energie zal beïnvloeden in het meest waarschijnlijke basisscenario, waarin de bestaande trends op het gebied van energie-efficiëntie en het gebruik van duurzame energiebronnen zich voortzetten. Het vierde gaat uit van een economische herbalancering naast een meer uitdagend ʻ2ºC-scenario,ʼ waarin het gebruik van koolstofintensieve brandstoffen op agressieve wijze wordt teruggedrongen, in overeenstemming met het akkoord van Parijs.
We stellen vast dat alleen al de economische herbalancering de CO2-uitstoot van China tegen 2040 met nog eens 32 procent zou kunnen verminderen (zie grafiek 1). En als China een 2ºC-doelstelling nastreeft, door de overgang naar duurzame energiebronnen te versnellen, wijst ons model op een nog dramatischer daling van de uitstoot met 61 procent.
[Grafiek 1]
De herbalancering verlaagt de emissies het meest direct door de totale energie-intensiteit van de economie tegen 2040 met 20 procent te verlagen (in vergelijking met het scenario zonder herbalancering). Maar we kunnen de impact van de herbalancering ook bezien door de lens van de eindgebruikssectoren. Zelfs als we uitgaan van extreem koolstofarme scenarioʼs zullen industriële eindgebruikssectoren trager koolstofarm worden, zodat het overstappen van deze sectoren op consumptie en diensten de transitie zal versnellen.
Onze scenarioʼs zijn plausibel maar lastig. Terwijl het aandeel van de consumptie in de Chinese economie de afgelopen tien jaar met nog geen vijf procentpunten is gestegen, zal het twee keer zo snel moeten stijgen om in 2040 een aandeel van 55 procent te bereiken.
Vanuit een energieperspectief is een aanzienlijke beleidsinspanning nodig om de koolstofintensiteit in het vervoer, de elektriciteitsopwekking en andere sectoren terug te dringen. Dit kan de vorm aannemen van verdere beperkingen of zelfs een verbod op de verkoop van voertuigen die op fossiele brandstoffen rijden, hogere energie-efficiëntiedoelstellingen, stimulansen voor het aanpassen van gebouwen en investeringen in de nationale elektriciteitstransmissie- en -distributie-infrastructuur. We geven geen direct model van de effecten van brandstoffen zoals waterstof, noch van het potentiële effect van koolstofafvang, -gebruik en -opslagtechnologieën. Beide kunnen tegen 2060 een sleutelrol gaan spelen.
We zullen begin volgend jaar meer te weten komen over de kans van slagen van China, als het land zijn veertiende vijfjarenplan (voor 2021-2025) bekendmaakt. Als deze beleidsblauwdruk de weg vrijmaakt voor een verhoging van de consumentenuitgaven naar een geavanceerd economisch niveau, zal het bereiken van koolstofneutraliteit veel gemakkelijker worden. Toch zal China een aantal harde beslissingen over steenkool moeten nemen om aan de 2ºC-veronderstellingen van ons model te voldoen en zichzelf op een stevig duurzaam pad te zetten.
Vertaling: Menno Grootveld
Mark Mozur en Alan Struth van S&P Global Platts hebben ook aan deze column bijgedragen.