BERKELEY – In een recent nummer van The New York Review of Booksmerkt de historicus Adam Tooze op dat “als er, door het hele Amerikaanse politieke spectrum heen, overeenstemming over iets is, het de noodzaak betreft van een krachtiger opstelling tegenover China.” Hij heeft gelijk: Over dit specifieke onderwerp lijken de oorlogshaviken, de progressieve internationalisten en degenen die graag de schuld aan anderen geven het allemaal eens. Ze zijn tot de slotsom gekomen dat de macht van China, omdat de Verenigde Staten hun eigen relatieve positie op het wereldtoneel moeten verdedigen, moet worden ingedamd.
Maar dat is de verkeerde manier om dit probleem te benaderen. Op de korte termijn (1 tot 4 jaar) kunnen de VS China zeker een hoop schade berokkenen door tarieven op te leggen, verboden in te stellen op technologie-aankopen en andere handelsoorlogsmaatregelen te treffen. Maar ze zouden ook zichzelf veel schade berokkenen; en uiteindelijk zouden de Chinezen minder te lijden hebben. Terwijl de Chinese regering in China gemaakte producten kan opkopen die het land voorheen aan de VS verkocht zou hebben, waardoor massale werkloosheid en sociale onrust voorkomen kan worden, kan de Amerikaanse regering niet echt hetzelfde doen voor Amerikaanse werknemers die door het verlies van de Chinese markt hun baan kwijtraken.
Op de middellange termijn (5-10 jaar) zouden de VS met zelfs nog grotere problemen geconfronteerd worden, omdat China zou zijn begonnen Amerikaanse klanten en toeleveranciers te vervangen door klanten en toeleveranciers uit Europa en Japan. Tegelijkertijd zou een Amerika dat zojuist zijn relatie met China heeft opgeblazen er moeite mee hebben anderen ervan te overtuigen dat zij in de voetsporen van China moeten treden als handelspartner en bron van investeringen. Als je je ontpopt tot een irrationele nitwit brengt dat nu eenmaal kosten met zich mee.
BERKELEY – In een recent nummer van The New York Review of Booksmerkt de historicus Adam Tooze op dat “als er, door het hele Amerikaanse politieke spectrum heen, overeenstemming over iets is, het de noodzaak betreft van een krachtiger opstelling tegenover China.” Hij heeft gelijk: Over dit specifieke onderwerp lijken de oorlogshaviken, de progressieve internationalisten en degenen die graag de schuld aan anderen geven het allemaal eens. Ze zijn tot de slotsom gekomen dat de macht van China, omdat de Verenigde Staten hun eigen relatieve positie op het wereldtoneel moeten verdedigen, moet worden ingedamd.
Maar dat is de verkeerde manier om dit probleem te benaderen. Op de korte termijn (1 tot 4 jaar) kunnen de VS China zeker een hoop schade berokkenen door tarieven op te leggen, verboden in te stellen op technologie-aankopen en andere handelsoorlogsmaatregelen te treffen. Maar ze zouden ook zichzelf veel schade berokkenen; en uiteindelijk zouden de Chinezen minder te lijden hebben. Terwijl de Chinese regering in China gemaakte producten kan opkopen die het land voorheen aan de VS verkocht zou hebben, waardoor massale werkloosheid en sociale onrust voorkomen kan worden, kan de Amerikaanse regering niet echt hetzelfde doen voor Amerikaanse werknemers die door het verlies van de Chinese markt hun baan kwijtraken.
Op de middellange termijn (5-10 jaar) zouden de VS met zelfs nog grotere problemen geconfronteerd worden, omdat China zou zijn begonnen Amerikaanse klanten en toeleveranciers te vervangen door klanten en toeleveranciers uit Europa en Japan. Tegelijkertijd zou een Amerika dat zojuist zijn relatie met China heeft opgeblazen er moeite mee hebben anderen ervan te overtuigen dat zij in de voetsporen van China moeten treden als handelspartner en bron van investeringen. Als je je ontpopt tot een irrationele nitwit brengt dat nu eenmaal kosten met zich mee.