CAMBRIDGE – Als we afgaan op het aantal keren dat zinsneden als ʻeerlijke groeiʼ en ʻde distributieve voetafdruk van het monetaire beleidʼ tegenwoordig in toespraken van centrale bankiers voorkomen, is het duidelijk dat monetaire beleidsmakers de druk voelen oplopen nu de bezorgdheid over de stijgende ongelijkheid blijft toenemen. Maar is het monetaire beleid schuldig aan dit probleem, en is het wel het juiste instrument voor herverdeling van de inkomens?
Recentelijk is in een gestage stroomcommentaren gewezen op het beleid van de centrale banken als een belangrijke aanjager van de ongelijkheid. De logica is, simpel gezegd, dat de extreem lage rente de prijzen en koersen van aandelen, huizen, kunst, jachten en zoʼn beetje al het andere onophoudelijk heeft opgedreven. De welgestelden, en vooral de ultrarijken, profiteren dus onevenredig.
Dit betoog lijkt op het eerste gezicht overtuigend. Maar bij nader inzien gaat het niet op.
CAMBRIDGE – Als we afgaan op het aantal keren dat zinsneden als ʻeerlijke groeiʼ en ʻde distributieve voetafdruk van het monetaire beleidʼ tegenwoordig in toespraken van centrale bankiers voorkomen, is het duidelijk dat monetaire beleidsmakers de druk voelen oplopen nu de bezorgdheid over de stijgende ongelijkheid blijft toenemen. Maar is het monetaire beleid schuldig aan dit probleem, en is het wel het juiste instrument voor herverdeling van de inkomens?
Recentelijk is in een gestage stroomcommentaren gewezen op het beleid van de centrale banken als een belangrijke aanjager van de ongelijkheid. De logica is, simpel gezegd, dat de extreem lage rente de prijzen en koersen van aandelen, huizen, kunst, jachten en zoʼn beetje al het andere onophoudelijk heeft opgedreven. De welgestelden, en vooral de ultrarijken, profiteren dus onevenredig.
Dit betoog lijkt op het eerste gezicht overtuigend. Maar bij nader inzien gaat het niet op.