CAMBRIDGE – De centrale bankiers van de wereld en de wetenschappers die hen volgen hebben deze week hun jaarlijkse moment van overdenking in Jackson Hole, Wyoming. Maar het thema van de bijeenkomst dit jaar, “Challenges for Monetary Policy” (“Uitdagingen voor het monetair beleid”), kan aanleiding geven tot een insulaire – en gevaarlijke – zelfgenoegzaamheid.
Eenvoudig gezegd: het bijstellen van de inflatiedoelstellingen, communicatiestrategieën of zelfs balansen is geen toereikend antwoord op de uitdagingen waarmee de grote economieën geconfronteerd worden. Nu de inflatiecijfers in de hele ontwikkelde wereld al tien jaar lager zijn dan de doelstellingen en er door de markt nog eens dertig jaar van te lage inflatie wordt verwacht, en na het mislukken van de uitgebreide pogingen van de Bank of Japan om de inflatie op te krikken, lijkt het erop dat wat voorheen werd beschouwd als een axioma feitelijk niet klopt: de centrale banken kunnen niet altijd het inflatiecijfer bepalen via het monetair beleid.
Europa en Japan zitten momenteel gevangen in wat we een monetair zwart gat zouden kunnen noemen – een liquiditeitsval, waarin minimale ruimte is voor een expansief monetair beleid. De Verenigde Staten zijn slechts één recessie verwijderd van een soortgelijk lot, gezien het feit dat – zoals uit onderstaande figuur blijkt – er nauwelijks genoeg ruimte zal zijn om de rente te verlagen als de volgende inzinking zich voordoet. En nu de rente op leningen met een looptijd van tien jaar ongeveer 1,5% bedraagt en de zogenoemde “forward real rate” (het verwachte rendement op een obligatie) negatief is, is de ruimte voor kwantitatieve versoepeling en begrotingsimpulsen zeer beperkt – als we er al van uitgaan dat deze instrumenten überhaupt werken (wat wij in twijfel trekken).
CAMBRIDGE – De centrale bankiers van de wereld en de wetenschappers die hen volgen hebben deze week hun jaarlijkse moment van overdenking in Jackson Hole, Wyoming. Maar het thema van de bijeenkomst dit jaar, “Challenges for Monetary Policy” (“Uitdagingen voor het monetair beleid”), kan aanleiding geven tot een insulaire – en gevaarlijke – zelfgenoegzaamheid.
Eenvoudig gezegd: het bijstellen van de inflatiedoelstellingen, communicatiestrategieën of zelfs balansen is geen toereikend antwoord op de uitdagingen waarmee de grote economieën geconfronteerd worden. Nu de inflatiecijfers in de hele ontwikkelde wereld al tien jaar lager zijn dan de doelstellingen en er door de markt nog eens dertig jaar van te lage inflatie wordt verwacht, en na het mislukken van de uitgebreide pogingen van de Bank of Japan om de inflatie op te krikken, lijkt het erop dat wat voorheen werd beschouwd als een axioma feitelijk niet klopt: de centrale banken kunnen niet altijd het inflatiecijfer bepalen via het monetair beleid.
Europa en Japan zitten momenteel gevangen in wat we een monetair zwart gat zouden kunnen noemen – een liquiditeitsval, waarin minimale ruimte is voor een expansief monetair beleid. De Verenigde Staten zijn slechts één recessie verwijderd van een soortgelijk lot, gezien het feit dat – zoals uit onderstaande figuur blijkt – er nauwelijks genoeg ruimte zal zijn om de rente te verlagen als de volgende inzinking zich voordoet. En nu de rente op leningen met een looptijd van tien jaar ongeveer 1,5% bedraagt en de zogenoemde “forward real rate” (het verwachte rendement op een obligatie) negatief is, is de ruimte voor kwantitatieve versoepeling en begrotingsimpulsen zeer beperkt – als we er al van uitgaan dat deze instrumenten überhaupt werken (wat wij in twijfel trekken).