Koolstofneutraliteit voor bedrijven is geen hersenschim

NEW YORK – In de aanloop naar de Klimaatconferentie van de Verenigde Naties dit jaar in Glasgow (COP26) is een groeiend aantal bedrijven op de duurzaamheidswagon gesprongen door zich ertoe te verbinden om tegen het midden van deze eeuw koolstofneutraliteit te bereiken – een netto-nul-uitstoot van koolstofdioxide. Een van de vele ambitieuze aankondigingen van COP26 is dat bijna vijfhonderd financiële dienstverleners ʻermee hebben ingestemd om 130 biljoen dollar – ongeveer 40 procent van ʼs werelds financiële activa – in overeenstemming te brengen met de klimaatdoelstellingen van het verdrag van Parijs, waaronder het beperken van de opwarming van de aarde tot 1,5°C boven pre-industrieel niveau.ʼ

Maar veel commentatoren zijn sceptisch over dergelijke proclamaties en suggereren dat ze neerkomen op greenwashing. Critici wijzen op het grote belang dat bedrijven hechten aan ʻcompensatie,ʼ dat een steeds belangrijker – en controversiëler – onderwerp is geworden in het bredere klimaatdebat. De verwarring over wat echt is en wat niet is zó groot, dat de Taskforce on Scaling Voluntary Carbon Markets – onder leiding van de speciale VN-afgezant voor klimaatactie en -financiering Mark Carney – een nieuw bestuurscomité heeft opgericht om de emissietoezeggingen van bedrijven te beoordelen.

De sceptici zijn terecht bezorgd over het gebruik van compensaties. De wereld moet tegen het midden van de eeuw op een netto-nul-uitstoot uitkomen, en dat lukt niet met compensaties. Bedrijven kopen compensaties juist om door te kunnen gaan met het uitstoten van broeikasgassen, terwijl ze beweren dat hun emissies nul zijn, na aftrek van de compensaties. Het bestaan zelf van een compensatie betekent dat de uitstoot van de koper niet nul kan zijn.