KABOEL – De Brusselse Conferentie over Afghanistan van deze week is een belangrijke mogelijkheid om een routekaart voor de toekomst van het land te creëren. Hoewel de huidige weg van Afghanistan tot enige vooruitgang heeft geleid, is het lang niet de meest rechtstreekse route naar welvaart – niet in de laatste plaats vanwege grote tekortkomingen in de levering van hulp en in het binnenlands bestuur.
Sinds de verkiezing van president Ashraf Ghani in 2014 is de hulpstroom naar Afghanistan scherp gedaald. En de ontvangen hulp werd niet altijd geleverd op een manier die werkelijk van pas kwam bij de opbouw van de staat, met internationale donoren die de Afghaanse regering grotendeels links lieten liggen, teneinde specifieke op zichzelf staande projecten te kunnen steunen. Van 2002 tot 2010 werd 82% van de $56 mrd aan hulp die aan Afghanistan werd geleverd besteed via niet-statelijke instellingen.
Er was wel enige rechtvaardiging voor deze aanpak. Donoren geloofden dat de Afghaanse staat te zwak en te corrupt was om hun geld effectief te kunnen besteden. En ze zaten er niet helemaal naast: patronage en corruptie blijven welig tieren in Afghanistan.
KABOEL – De Brusselse Conferentie over Afghanistan van deze week is een belangrijke mogelijkheid om een routekaart voor de toekomst van het land te creëren. Hoewel de huidige weg van Afghanistan tot enige vooruitgang heeft geleid, is het lang niet de meest rechtstreekse route naar welvaart – niet in de laatste plaats vanwege grote tekortkomingen in de levering van hulp en in het binnenlands bestuur.
Sinds de verkiezing van president Ashraf Ghani in 2014 is de hulpstroom naar Afghanistan scherp gedaald. En de ontvangen hulp werd niet altijd geleverd op een manier die werkelijk van pas kwam bij de opbouw van de staat, met internationale donoren die de Afghaanse regering grotendeels links lieten liggen, teneinde specifieke op zichzelf staande projecten te kunnen steunen. Van 2002 tot 2010 werd 82% van de $56 mrd aan hulp die aan Afghanistan werd geleverd besteed via niet-statelijke instellingen.
Er was wel enige rechtvaardiging voor deze aanpak. Donoren geloofden dat de Afghaanse staat te zwak en te corrupt was om hun geld effectief te kunnen besteden. En ze zaten er niet helemaal naast: patronage en corruptie blijven welig tieren in Afghanistan.