LONDEN – De Europese Unie is nooit erg populair geweest in Groot-Brittannië. Het kwam er laat bij en zijn stemmers zal 23 juni gevraagd worden of ze er eerder uit willen vertrekken. De uitkomst van het referendum zal voor de regering niet wettelijk bindend zijn, maar het is onvoorstelbaar dat Groot-Brittannië lid zal blijven als het oordeel van het publiek is om te stoppen.
Door de jaren heen is de focus van het Britse debat over Europa verschoven. In de jaren ‘60 en ‘70 was de vraag of Engeland het zich kon veroorloven geen lid te worden van wat toen de Europese Economische Gemeenschap was. De angst was dat Groot-Brittannië buitengesloten zou worden van ’s werelds snelst groeiende markt, en dat zijn partnerschap met de Verenigde Staten ook op het spel zou komen te staan; de Westerse Alliantie zou uit twee pilaren gaan bestaan, en Europa, en niet een gekrompen Groot-Brittannië, zou er daar één van zijn.
Vandaag de dag is het de verzwakking en niet de kracht van Europa die het debat in het Verenigd Koninkrijk stuurt. De Engelsen vinden dat ze het vrij goed doen, waar Europa het slecht doet. Het is een feit dat de EU sinds de krach van 2008 met mislukking wordt vereenzelvigd. Buiten Groot-Brittannië en Duitsland is er bijna geen economische groei geweest. Het kan zijn grenzen niet verdedigen tegen terroristen (‘Europa is niet veilig,’ aldus Donald Trump). Zijn instituties lijden onder een gebrek aan legitimiteit. Samengesteld uit 28 quasi-soevereine leden kan het zelf geen actie ondernemen, maar slechts advies geven. Geen wonder dat er een beweging is om de nationale soevereiniteit terug te vorderen, waar nog enig mandaat tot besluitvorming in huist.
LONDEN – De Europese Unie is nooit erg populair geweest in Groot-Brittannië. Het kwam er laat bij en zijn stemmers zal 23 juni gevraagd worden of ze er eerder uit willen vertrekken. De uitkomst van het referendum zal voor de regering niet wettelijk bindend zijn, maar het is onvoorstelbaar dat Groot-Brittannië lid zal blijven als het oordeel van het publiek is om te stoppen.
Door de jaren heen is de focus van het Britse debat over Europa verschoven. In de jaren ‘60 en ‘70 was de vraag of Engeland het zich kon veroorloven geen lid te worden van wat toen de Europese Economische Gemeenschap was. De angst was dat Groot-Brittannië buitengesloten zou worden van ’s werelds snelst groeiende markt, en dat zijn partnerschap met de Verenigde Staten ook op het spel zou komen te staan; de Westerse Alliantie zou uit twee pilaren gaan bestaan, en Europa, en niet een gekrompen Groot-Brittannië, zou er daar één van zijn.
Vandaag de dag is het de verzwakking en niet de kracht van Europa die het debat in het Verenigd Koninkrijk stuurt. De Engelsen vinden dat ze het vrij goed doen, waar Europa het slecht doet. Het is een feit dat de EU sinds de krach van 2008 met mislukking wordt vereenzelvigd. Buiten Groot-Brittannië en Duitsland is er bijna geen economische groei geweest. Het kan zijn grenzen niet verdedigen tegen terroristen (‘Europa is niet veilig,’ aldus Donald Trump). Zijn instituties lijden onder een gebrek aan legitimiteit. Samengesteld uit 28 quasi-soevereine leden kan het zelf geen actie ondernemen, maar slechts advies geven. Geen wonder dat er een beweging is om de nationale soevereiniteit terug te vorderen, waar nog enig mandaat tot besluitvorming in huist.