LONDEN – Als de geschiedenis zichzelf herhaalt – eerst als tragedie en dan als farce – is wat ons te wachten staat opnieuw Boris Johnson, een van gedaante verwisselende politicus die de perfecte belichaming is van de tegenspraken van ons tijdperk. Johnson is een volkstribuun die is opgegroeid met de privileges van de 1%; een immigranten-kind dat campagne heeft gevoerd voor gesloten grenzen; een Conservatief die de politieke orde overhoop wil halen; een erudiet man die de spot drijft met expertise; en een kosmopoliet die zwarte mensen terloops uitmaakt voor “piccaninnies.” Johnson heeft meer dan wie ook gedaan om de Britse toekomst in Europa te begraven; maar zijn ultra-flexibiliteit kan nog steeds de redding van Groot-Brittannië blijken te zijn.
In zijn eerste publieke optreden na zijn benoeming tot minister van Buitenlandse Zaken vergeleek Johnson de stemming over de Brexit met de Franse Revolutie. Terwijl hij op boe-geroep werd onthaald tijdens de viering van de Dag van de Bastille bij de Franse ambassade, prees hij het referendum als “een grote volksopstand tegen een verstikkend, bureaucratisch ancien regime (sic) waarvan de democratische geloofsbrieven verre van voor de hand liggend waren geworden.”
Maar de uitslag van het Brexit-referendum – op basis van de belofte om het Groot-Brittannië van gisteren opnieuw op te bouwen – is minder een revolutie dan een contra-revolutie. Boris en zijn bende Brexiteers hebben méér gemeen met Lodewijk Napoleon Bonaparte, die de Franse republiek omver wierp om een nieuwe monarchie te creëren, dan met Danton of Robespierre.
LONDEN – Als de geschiedenis zichzelf herhaalt – eerst als tragedie en dan als farce – is wat ons te wachten staat opnieuw Boris Johnson, een van gedaante verwisselende politicus die de perfecte belichaming is van de tegenspraken van ons tijdperk. Johnson is een volkstribuun die is opgegroeid met de privileges van de 1%; een immigranten-kind dat campagne heeft gevoerd voor gesloten grenzen; een Conservatief die de politieke orde overhoop wil halen; een erudiet man die de spot drijft met expertise; en een kosmopoliet die zwarte mensen terloops uitmaakt voor “piccaninnies.” Johnson heeft meer dan wie ook gedaan om de Britse toekomst in Europa te begraven; maar zijn ultra-flexibiliteit kan nog steeds de redding van Groot-Brittannië blijken te zijn.
In zijn eerste publieke optreden na zijn benoeming tot minister van Buitenlandse Zaken vergeleek Johnson de stemming over de Brexit met de Franse Revolutie. Terwijl hij op boe-geroep werd onthaald tijdens de viering van de Dag van de Bastille bij de Franse ambassade, prees hij het referendum als “een grote volksopstand tegen een verstikkend, bureaucratisch ancien regime (sic) waarvan de democratische geloofsbrieven verre van voor de hand liggend waren geworden.”
Maar de uitslag van het Brexit-referendum – op basis van de belofte om het Groot-Brittannië van gisteren opnieuw op te bouwen – is minder een revolutie dan een contra-revolutie. Boris en zijn bende Brexiteers hebben méér gemeen met Lodewijk Napoleon Bonaparte, die de Franse republiek omver wierp om een nieuwe monarchie te creëren, dan met Danton of Robespierre.