NEW YORK – Tijdens de Koude Oorlog werden topontmoetingen tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie vaak gedomineerd door afspraken om grenzen te stellen aan kernwapens en de systemen die zijn gebouwd om deze af te leveren. De VS en Rusland bespreken deze onderwerpen nog steeds, maar tijdens hun recente ontmoeting in Genève hebben de Amerikaanse president Joe Biden en de Russische president Vladimir Poetin zich in niet geringe mate geconcentreerd op de vraag hoe het gedrag in een ander domein kan worden gereguleerd: dat van cyberspace. De inzet is echter net zo groot.
Het is niet moeilijk te begrijpen waarom. Cyberspace en het internet staan centraal in het functioneren van moderne economieën, samenlevingen, politieke systemen, legers en zo ongeveer al het andere, waardoor digitale infrastructuur een verleidelijk doelwit is voor degenen die tegen minimale kosten buitengewone ontwrichting en schade teweeg willen brengen.
Bovendien kunnen staten en niet-statelijke actoren cyberaanvallen uitvoeren zonder daarvoor verantwoordelijkheid te nemen, wat de verleiding om dit vermogen te ontwikkelen en te gebruiken nog groter maakt. We weten wanneer en waarvandaan een raket wordt gelanceerd, maar het kan lang duren voordat we erachter komen dat er een cyberaanval heeft plaatsgevonden, en het kan nóg langer duren voordat we weten wie er verantwoordelijk voor is. Een dergelijk traag en onzeker proces kan de dreiging van vergelding, die de kern van de afschrikking vormt, onbereikbaar maken.
NEW YORK – Tijdens de Koude Oorlog werden topontmoetingen tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie vaak gedomineerd door afspraken om grenzen te stellen aan kernwapens en de systemen die zijn gebouwd om deze af te leveren. De VS en Rusland bespreken deze onderwerpen nog steeds, maar tijdens hun recente ontmoeting in Genève hebben de Amerikaanse president Joe Biden en de Russische president Vladimir Poetin zich in niet geringe mate geconcentreerd op de vraag hoe het gedrag in een ander domein kan worden gereguleerd: dat van cyberspace. De inzet is echter net zo groot.
Het is niet moeilijk te begrijpen waarom. Cyberspace en het internet staan centraal in het functioneren van moderne economieën, samenlevingen, politieke systemen, legers en zo ongeveer al het andere, waardoor digitale infrastructuur een verleidelijk doelwit is voor degenen die tegen minimale kosten buitengewone ontwrichting en schade teweeg willen brengen.
Bovendien kunnen staten en niet-statelijke actoren cyberaanvallen uitvoeren zonder daarvoor verantwoordelijkheid te nemen, wat de verleiding om dit vermogen te ontwikkelen en te gebruiken nog groter maakt. We weten wanneer en waarvandaan een raket wordt gelanceerd, maar het kan lang duren voordat we erachter komen dat er een cyberaanval heeft plaatsgevonden, en het kan nóg langer duren voordat we weten wie er verantwoordelijk voor is. Een dergelijk traag en onzeker proces kan de dreiging van vergelding, die de kern van de afschrikking vormt, onbereikbaar maken.