NEW HAVEN – Sinds de mondiale financiële crisis en recessie van 2007-2009 is de kritiek op het vak economie toegenomen. Het feit dat niemand, behalve een klein aantal professionele economen, erin slaagde om deze episode – waar de effecten nog steeds van na-ijlen – te voorspellen, heeft velen zich doen afvragen of het economisch vakgebied überhaupt iets waardevols bijdraagt aan de maatschappij. Als economen al niet in staat waren om iets te voorspellen dat zo belangrijk is voor het menselijk welbevinden, wat kunnen ze dan wel?
Economen faalden inderdaad de meeste grote crises van afgelopen eeuw te voorspellen, waaronder de ernstige deflatiecrisis in 1920-1921, de elkaar opvolgende recessies van 1980-1982, en de ergste van allemaal, de grote crisis van de jaren dertig na de beurskrach van 1929. Tijdens onderzoek in de nieuwsarchieven naar het jaar voor het begin van deze recessies vond ik vrijwel geen enkele waarschuwing van economen dat er een ernstige crisis aan zat te komen. In plaats daarvan legden de kranten de nadruk op de over het algemeen zeer optimistische visies van zakenlieden en politici.
Wat het meeste op een echte waarschuwing leek kwam voor de crisis van ’80-’82. In 1979 vertelde de vicevoorzitter van de Federal Reserve Paul A. Volcker het Joint Economic Committee van het Amerikaanse Congres dat de VS te maken zou krijgen met ‘onaangename economische omstandigheden’ en behoefte had aan ‘harde beslissingen, soberheid, en zelfs offers.’ De waarschijnlijkheid dat de Fed drastische stappen zou moeten nemen om de gierende inflatie te beteugelen, samen met de gevolgen van de oliecrisis van 1979, maakten een ernstige recessie vrij aannemelijk.
NEW HAVEN – Sinds de mondiale financiële crisis en recessie van 2007-2009 is de kritiek op het vak economie toegenomen. Het feit dat niemand, behalve een klein aantal professionele economen, erin slaagde om deze episode – waar de effecten nog steeds van na-ijlen – te voorspellen, heeft velen zich doen afvragen of het economisch vakgebied überhaupt iets waardevols bijdraagt aan de maatschappij. Als economen al niet in staat waren om iets te voorspellen dat zo belangrijk is voor het menselijk welbevinden, wat kunnen ze dan wel?
Economen faalden inderdaad de meeste grote crises van afgelopen eeuw te voorspellen, waaronder de ernstige deflatiecrisis in 1920-1921, de elkaar opvolgende recessies van 1980-1982, en de ergste van allemaal, de grote crisis van de jaren dertig na de beurskrach van 1929. Tijdens onderzoek in de nieuwsarchieven naar het jaar voor het begin van deze recessies vond ik vrijwel geen enkele waarschuwing van economen dat er een ernstige crisis aan zat te komen. In plaats daarvan legden de kranten de nadruk op de over het algemeen zeer optimistische visies van zakenlieden en politici.
Wat het meeste op een echte waarschuwing leek kwam voor de crisis van ’80-’82. In 1979 vertelde de vicevoorzitter van de Federal Reserve Paul A. Volcker het Joint Economic Committee van het Amerikaanse Congres dat de VS te maken zou krijgen met ‘onaangename economische omstandigheden’ en behoefte had aan ‘harde beslissingen, soberheid, en zelfs offers.’ De waarschijnlijkheid dat de Fed drastische stappen zou moeten nemen om de gierende inflatie te beteugelen, samen met de gevolgen van de oliecrisis van 1979, maakten een ernstige recessie vrij aannemelijk.