PARIJS – In De overmoed van het nulpunt beschrijft de Colombiaanse filosoof Santiago Castro-Gomez de verklaring van René Descartes uit 1637 ‘Ik denk, dus ik ben’ als het moment dat blanke Europeanen zichzelf boven God plaatsten als enige arbiters van kennis en waarheid. Met dit omslagpunt begonnen ze over zichzelf te denken als observators wier wetenschappelijke methoden, moraal, en ethiek boven die van andere culturen uitstegen.
Culturele ‘nulpunten’ zijn van belang omdat ze dienen als scheidslijn – een duidelijke grens van ‘voor’ en ‘na’ die fundamentele implicaties in zich draagt voor de ontwikkeling van het privé- en publieke domein. Het is dus leerzaam om de implicaties van het concept van Castro-Gomez voor de Arabische wereld in overweging te nemen. Je zou namelijk kunnen beargumenteren dat veel van de problemen van de regio zijn toe te schrijven aan de afwezigheid van een eigen ‘nulpunt’ waarop een moderne cultuur stevig op gegrondvest zou kunnen worden.
In De eenzame massa identificeerde de Amerikaanse socioloog David Riesman drie brede culturele types: op traditie gerichte culturen die naar overgeërfde rituelen, moraal, en waarden kijken begeleiding; naar binnen gerichte culturen waarin mensen zich gedragen naar zelf gevoede waarden; en anders gerichte culturen die voornamelijk reageren op externe normen en peer-invloed. Het raamwerk van Riesman resoneert in het bijzonder in Arabische wereld van vandaag de dag, waar een groeiende geletterdheid en snelle vooruitgang in de communicatietechnologie een maalstroom aan concurrerende culturele narratieven hebben veroorzaakt, waarbij zijn drie types met elkaar strijden om de toekomst van de regio te definiëren.
PARIJS – In De overmoed van het nulpunt beschrijft de Colombiaanse filosoof Santiago Castro-Gomez de verklaring van René Descartes uit 1637 ‘Ik denk, dus ik ben’ als het moment dat blanke Europeanen zichzelf boven God plaatsten als enige arbiters van kennis en waarheid. Met dit omslagpunt begonnen ze over zichzelf te denken als observators wier wetenschappelijke methoden, moraal, en ethiek boven die van andere culturen uitstegen.
Culturele ‘nulpunten’ zijn van belang omdat ze dienen als scheidslijn – een duidelijke grens van ‘voor’ en ‘na’ die fundamentele implicaties in zich draagt voor de ontwikkeling van het privé- en publieke domein. Het is dus leerzaam om de implicaties van het concept van Castro-Gomez voor de Arabische wereld in overweging te nemen. Je zou namelijk kunnen beargumenteren dat veel van de problemen van de regio zijn toe te schrijven aan de afwezigheid van een eigen ‘nulpunt’ waarop een moderne cultuur stevig op gegrondvest zou kunnen worden.
In De eenzame massa identificeerde de Amerikaanse socioloog David Riesman drie brede culturele types: op traditie gerichte culturen die naar overgeërfde rituelen, moraal, en waarden kijken begeleiding; naar binnen gerichte culturen waarin mensen zich gedragen naar zelf gevoede waarden; en anders gerichte culturen die voornamelijk reageren op externe normen en peer-invloed. Het raamwerk van Riesman resoneert in het bijzonder in Arabische wereld van vandaag de dag, waar een groeiende geletterdheid en snelle vooruitgang in de communicatietechnologie een maalstroom aan concurrerende culturele narratieven hebben veroorzaakt, waarbij zijn drie types met elkaar strijden om de toekomst van de regio te definiëren.