BERKELEY – Sta mij toe om veel lof toe te zwaaien aan The Civic Bargain: How Democracy Survives, het nieuwe boek van de onafhankelijke wetenschapper Brook Manville en Josiah Ober van Stanford University’s Hoover Institution. Hoewel het hele boek goed geschreven en inzichtelijk is, is het historische overzicht een ware schatkamer voor iedereen die de gebeurtenissen wil begrijpen die hebben geleid tot ons experiment in zelfbestuur, de uitdagingen die we onderweg zijn tegengekomen (omdat de menselijke natuur nu eenmaal is zoals zij is) en de patronen die zich in de toekomst waarschijnlijk zullen herhalen.
Maar dan komt de vraag wat we nu zouden moeten doen. Dit deel van het boek liet me gedeprimeerd en leeg achter, met niets constructiefs te zeggen, omdat ik het eens ben met de grote conclusie van de auteurs dat democratieën alleen overleven als ze worden geschraagd door burgervriendschap tussen hun leden.
Terugkijkend naar de Romeinse Republiek vóór 150 v.Chr. merkte Plutarchus op dat twistpunten, ‘hoewel ze niet onbeduidend waren en ook niet voor onbeduidende zaken werden opgeworpen, werden opgelost door wederzijdse concessies, waarbij de aristocraten zwichtten uit angst voor het volk, en het volk uit respect voor de senaat.’ Was zo’n beschrijving maar van toepassing op de Verenigde Staten van vandaag. In plaats daarvan is een van onze twee belangrijkste politieke partijen, de Republikeinse Partij, zo samengesteld dat het erkennen van de andere partij als een vriend van de burgers gelijk zou staan aan haar eigen ideologische bankroet. Democraten beschouwen als iets anders dan als buitenaardse aartsvijanden is je GOP-kaart inleveren – en voor veel partijprofessionals, je broodwinning. Het kan gewoon niet.
BERKELEY – Sta mij toe om veel lof toe te zwaaien aan The Civic Bargain: How Democracy Survives, het nieuwe boek van de onafhankelijke wetenschapper Brook Manville en Josiah Ober van Stanford University’s Hoover Institution. Hoewel het hele boek goed geschreven en inzichtelijk is, is het historische overzicht een ware schatkamer voor iedereen die de gebeurtenissen wil begrijpen die hebben geleid tot ons experiment in zelfbestuur, de uitdagingen die we onderweg zijn tegengekomen (omdat de menselijke natuur nu eenmaal is zoals zij is) en de patronen die zich in de toekomst waarschijnlijk zullen herhalen.
Maar dan komt de vraag wat we nu zouden moeten doen. Dit deel van het boek liet me gedeprimeerd en leeg achter, met niets constructiefs te zeggen, omdat ik het eens ben met de grote conclusie van de auteurs dat democratieën alleen overleven als ze worden geschraagd door burgervriendschap tussen hun leden.
Terugkijkend naar de Romeinse Republiek vóór 150 v.Chr. merkte Plutarchus op dat twistpunten, ‘hoewel ze niet onbeduidend waren en ook niet voor onbeduidende zaken werden opgeworpen, werden opgelost door wederzijdse concessies, waarbij de aristocraten zwichtten uit angst voor het volk, en het volk uit respect voor de senaat.’ Was zo’n beschrijving maar van toepassing op de Verenigde Staten van vandaag. In plaats daarvan is een van onze twee belangrijkste politieke partijen, de Republikeinse Partij, zo samengesteld dat het erkennen van de andere partij als een vriend van de burgers gelijk zou staan aan haar eigen ideologische bankroet. Democraten beschouwen als iets anders dan als buitenaardse aartsvijanden is je GOP-kaart inleveren – en voor veel partijprofessionals, je broodwinning. Het kan gewoon niet.