CAMBRIDGE – Voor degenen die negatieve rentes beschouwden als een brug te ver voor de centrale banken is de tijd wellicht aangebroken om nog eens goed na te denken. Op dit moment ligt de Federal Reserve (de Fed, het federale stelsel van Amerikaanse centrale banken) – zowel impliciet als expliciet gesteund door het Amerikaanse ministerie van Financiën – op koers om vrijwel alle kredieten in de economie – of het nu gaat om leningen aan particuliere ondernemingen, staten of steden – van een vangnet te voorzien. Veel andere landen hebben zich gedwongen gevoeld soortgelijke stappen te zetten. Een crisis die zich (naar we mogen hopen) slechts eenmaal per eeuw voordoet vraagt om enorme staatsinterventies, maar betekent dit dan ook dat we moeten afzien van op de markt gebaseerde allocatiemechanismen?
Alomvattende kredietgaranties zijn een prachtig middel als je gelooft dat de recente spanning op de markten slechts een kortstondige liquiditeitscrisis was, die spoedig zal worden verdreven door een krachtig, duurzaam herstel na het wegebben van de COVID-19-epidemie. Maar wat als dit snelle herstel zich onverhoopt toch niet voordoet? Wat als, zoals je mag vermoeden, het de Amerikaanse en de wereldeconomie jaren zal kosten om terug te komen op het niveau van 2019? Als dat gebeurt is er weinig hoop dat alle bedrijven levensvatbaar zullen blijven of dat iedere overheid van staat of stad solvabel zal blijven.
Een betere gok is dat straks niets meer hetzelfde zal zijn. Er zal op een catastrofale schaal welvaart worden vernietigd, en beleidsmakers zullen een manier moeten zien te bedenken om ervoor te zorgen dat – althans in sommige gevallen – de crediteuren een deel van de klap zullen opvangen, een proces dat jaren van onderhandelingen en juridische procedures zal vergen. Voor faillissementsjuristen en lobbyisten zullen dit gouden tijden zijn, deels omdat de belastingbetalers onder druk zullen worden gezet om de garanties voor hulpverlening gestand te doen. Een dergelijk scenario zou uitlopen op een rampzalige bende.
CAMBRIDGE – Voor degenen die negatieve rentes beschouwden als een brug te ver voor de centrale banken is de tijd wellicht aangebroken om nog eens goed na te denken. Op dit moment ligt de Federal Reserve (de Fed, het federale stelsel van Amerikaanse centrale banken) – zowel impliciet als expliciet gesteund door het Amerikaanse ministerie van Financiën – op koers om vrijwel alle kredieten in de economie – of het nu gaat om leningen aan particuliere ondernemingen, staten of steden – van een vangnet te voorzien. Veel andere landen hebben zich gedwongen gevoeld soortgelijke stappen te zetten. Een crisis die zich (naar we mogen hopen) slechts eenmaal per eeuw voordoet vraagt om enorme staatsinterventies, maar betekent dit dan ook dat we moeten afzien van op de markt gebaseerde allocatiemechanismen?
Alomvattende kredietgaranties zijn een prachtig middel als je gelooft dat de recente spanning op de markten slechts een kortstondige liquiditeitscrisis was, die spoedig zal worden verdreven door een krachtig, duurzaam herstel na het wegebben van de COVID-19-epidemie. Maar wat als dit snelle herstel zich onverhoopt toch niet voordoet? Wat als, zoals je mag vermoeden, het de Amerikaanse en de wereldeconomie jaren zal kosten om terug te komen op het niveau van 2019? Als dat gebeurt is er weinig hoop dat alle bedrijven levensvatbaar zullen blijven of dat iedere overheid van staat of stad solvabel zal blijven.
Een betere gok is dat straks niets meer hetzelfde zal zijn. Er zal op een catastrofale schaal welvaart worden vernietigd, en beleidsmakers zullen een manier moeten zien te bedenken om ervoor te zorgen dat – althans in sommige gevallen – de crediteuren een deel van de klap zullen opvangen, een proces dat jaren van onderhandelingen en juridische procedures zal vergen. Voor faillissementsjuristen en lobbyisten zullen dit gouden tijden zijn, deels omdat de belastingbetalers onder druk zullen worden gezet om de garanties voor hulpverlening gestand te doen. Een dergelijk scenario zou uitlopen op een rampzalige bende.