pa3150c.jpg Paul Lachine

De centrumpartijen hebben het zwaar

WASHINGTON – In de meeste geavanceerde democratieën concurreert een grote centrumrechtse partij met een grote centrumlinkse partij. De mate waarin een electoraal systeem grote partijen bevoordeelt – door grote kiesdrempels op te werpen voor de entree in het parlement, of door kiesstelsels in te richten waarin de winnaar alle zetels krijgt – is natuurlijk van invloed op de mate van politieke versplintering. Maar de ontwikkelde democratieën worden over het algemeen gekenmerkt door de concurrentie tussen grote partijen op centrumrechts en centrumlinks. Wat moeten echte centrumpolitici als Mario Monti, de alom gerespecteerde technocratische premier van Italië, dan doen?

Regionale en etnische loyaliteiten spelen op sommige plekken in Europa – bijvoorbeeld in Schotland, België en Catalonië – nog een relatief grote rol, maar dat is veel meer het geval in ontwikkelingslanden, waar de politieke scheidslijnen ook vaak specifieke post-koloniale omstandigheden weerspiegelen, of de erfenis van de heerschappij van één partij. Niettemin is zelfs in de 'opkomende markt'-democratieën, zoals Chili, Mexico, Zuid-Korea en India, de scheiding tussen links en rechts belangrijk – terwijl degenen die zich in het politieke centrum bevinden over het algemeen zwak blijven.

De Britse Liberaal-Democraten hebben bijvoorbeeld tientallen jaren geprobeerd een sterke, centristische derde partij te worden, zonder succes. Hoewel de politieke vocabulaire in de Verenigde Staten anders is, is de Democratische Partij sinds het presidentschap van Franklin D. Roosevelt een centrumlinkse kracht en bezet de Republikeinse Partij de rechterzijde van het politieke spectrum, terwijl er geen enkele andere partij van enige importantie bestaat.

https://prosyn.org/ihjU7ianl