NEW YORK – Op 30 juli moesten de crediteuren van Argentinië afzien van de halfjaarlijkse aflossing van hun Argentijnse staatsobligaties, die waren gesaneerd na het vorige bankroet van het land in 2001. Argentinië had een paar dagen eerder een deposito van $539 mln ondergebracht bij de Bank of New York Mellon. Maar de bank mocht de fondsen niet aan de crediteuren overdragen: de Amerikaanse federale rechter Thomas Griesa had geoordeeld dat Argentinië de crediteuren die de sanering hadden aanvaard niet mocht betalen totdat het land degenen die de sanering hadden afgewezen volledig schadeloos had gesteld, inclusief oude renteverplichtingen.
Het was de eerste keer in de geschiedenis dat een land bereid en in staat was zijn crediteuren te betalen, maar er door een rechter van werd weerhouden dat te doen. De media noemden het een Argentijns bankroet, maar de Twitter hashtag #Griesafault sloeg de spijker veel meer op zijn kop. Argentinië heeft aan zijn verplichtingen jegens zijn burgers en crediteuren voldaan die de sanering hadden geaccepteerd. De uitspraak van Griesa bevordert echter woekergedrag, bedreigt het functioneren van de internationale financiële markten en negeert een basisprincipe van het moderne kapitalisme: insolvabele debiteuren moeten een nieuwe start kunnen maken.
Een staatsbankroet komt wel vaker voor en kan vele oorzaken hebben. Voor Argentinië begon de weg naar het bankroet van 2001 met het opzwellen van de staatsschuld in de jaren negentig, die zich voordeed naast de economische hervormingen van de neoliberale “Washington Consensus” waarvan de Argentijnse crediteuren dachten dat het land er veel rijker van zou worden. Het experiment mislukte en Argentinië werd juist getroffen door een diepe economische en sociale crisis, met een recessie die aanhield van 1998 tot 2002. Aan het einde daarvan bevond maar liefst 57,5% van de Argentijnen zich onder de armoedegrens, en de werkloosheid explodeerde naar 20.8%.
NEW YORK – Op 30 juli moesten de crediteuren van Argentinië afzien van de halfjaarlijkse aflossing van hun Argentijnse staatsobligaties, die waren gesaneerd na het vorige bankroet van het land in 2001. Argentinië had een paar dagen eerder een deposito van $539 mln ondergebracht bij de Bank of New York Mellon. Maar de bank mocht de fondsen niet aan de crediteuren overdragen: de Amerikaanse federale rechter Thomas Griesa had geoordeeld dat Argentinië de crediteuren die de sanering hadden aanvaard niet mocht betalen totdat het land degenen die de sanering hadden afgewezen volledig schadeloos had gesteld, inclusief oude renteverplichtingen.
Het was de eerste keer in de geschiedenis dat een land bereid en in staat was zijn crediteuren te betalen, maar er door een rechter van werd weerhouden dat te doen. De media noemden het een Argentijns bankroet, maar de Twitter hashtag #Griesafault sloeg de spijker veel meer op zijn kop. Argentinië heeft aan zijn verplichtingen jegens zijn burgers en crediteuren voldaan die de sanering hadden geaccepteerd. De uitspraak van Griesa bevordert echter woekergedrag, bedreigt het functioneren van de internationale financiële markten en negeert een basisprincipe van het moderne kapitalisme: insolvabele debiteuren moeten een nieuwe start kunnen maken.
Een staatsbankroet komt wel vaker voor en kan vele oorzaken hebben. Voor Argentinië begon de weg naar het bankroet van 2001 met het opzwellen van de staatsschuld in de jaren negentig, die zich voordeed naast de economische hervormingen van de neoliberale “Washington Consensus” waarvan de Argentijnse crediteuren dachten dat het land er veel rijker van zou worden. Het experiment mislukte en Argentinië werd juist getroffen door een diepe economische en sociale crisis, met een recessie die aanhield van 1998 tot 2002. Aan het einde daarvan bevond maar liefst 57,5% van de Argentijnen zich onder de armoedegrens, en de werkloosheid explodeerde naar 20.8%.