NEW YORK – Afrika is op dramatische wijze aan het veranderen – en dat geldt ook voor de houding van buitenstaanders, nu de Verenigde Staten eindelijk vastbesloten lijken de belangstelling van China, Europa en India voor het continent te evenaren. De recente topconferentie van de Amerikaanse president Obama met veertig Afrikaanse staatshoofden en ruim tweehonderd topmensen uit het Amerikaanse en Afrikaanse bedrijfsleven duidt op een nieuwe, meer zelfverzekerde stemming. Dat is bemoedigend; maar zo lang delen van het ten zuiden van de Sahara gelegen deel van Afrika blijven kampen met gewelddadige conflicten, armoede en corruptie zal het economisch potentieel van het continent niet ten volle worden verwezenlijkt.
De economische groei en de handelsmogelijkheden van Afrika zijn opwindend en aanlokkelijk. De inmiddels uit 300 miljoen mensen bestaande middenklasse van de regio groeit jaarlijks met ruim 5%. Het continent is leidend op het gebied van het mobiel bankieren. De consumentenbestedingen per hoofd van de bevolking bevinden zich dichtbij het niveau van India en China. Als buitenlandse investeringen – in samenwerking met de vitale particuliere sector van het continent – ten goede kunnen komen aan sleutelsectoren als onderwijs, gezondheidszorg en infrastructuur, kan Afrika de brede ontwikkelingsimpuls ondergaan die de zijn inwoners nodig hebben.
Maar investeringen en groei – “Africa rising” – vormen slechts een deel van het verhaal. Daarnaast is er ook het Afrika dat worstelt met conflicten en crises die een groot deel van het continent teisteren, vooral de tientallen miljoenen mensen die in de gordel van landen wonen die zich uitstrekt van Mali tot Somalië. Zelfs vóór de recente Ebola-uitbraak in Liberia en Sierra Leone liepen Zuid-Soedan, de Centraal-Afrikaanse Republiek en Mali al het risico te zullen toetreden tot de lange lijst van fragiele of mislukte staten, waartoe ook Somalië en de Democratische Republiek van Congo behoren. Etnische, religieuze, economische en andere vormen van strijd in deze landen overschaduwen maar al te vaak de doelen van een effectief bestuur en het bieden van de meest essentiële diensten.
NEW YORK – Afrika is op dramatische wijze aan het veranderen – en dat geldt ook voor de houding van buitenstaanders, nu de Verenigde Staten eindelijk vastbesloten lijken de belangstelling van China, Europa en India voor het continent te evenaren. De recente topconferentie van de Amerikaanse president Obama met veertig Afrikaanse staatshoofden en ruim tweehonderd topmensen uit het Amerikaanse en Afrikaanse bedrijfsleven duidt op een nieuwe, meer zelfverzekerde stemming. Dat is bemoedigend; maar zo lang delen van het ten zuiden van de Sahara gelegen deel van Afrika blijven kampen met gewelddadige conflicten, armoede en corruptie zal het economisch potentieel van het continent niet ten volle worden verwezenlijkt.
De economische groei en de handelsmogelijkheden van Afrika zijn opwindend en aanlokkelijk. De inmiddels uit 300 miljoen mensen bestaande middenklasse van de regio groeit jaarlijks met ruim 5%. Het continent is leidend op het gebied van het mobiel bankieren. De consumentenbestedingen per hoofd van de bevolking bevinden zich dichtbij het niveau van India en China. Als buitenlandse investeringen – in samenwerking met de vitale particuliere sector van het continent – ten goede kunnen komen aan sleutelsectoren als onderwijs, gezondheidszorg en infrastructuur, kan Afrika de brede ontwikkelingsimpuls ondergaan die de zijn inwoners nodig hebben.
Maar investeringen en groei – “Africa rising” – vormen slechts een deel van het verhaal. Daarnaast is er ook het Afrika dat worstelt met conflicten en crises die een groot deel van het continent teisteren, vooral de tientallen miljoenen mensen die in de gordel van landen wonen die zich uitstrekt van Mali tot Somalië. Zelfs vóór de recente Ebola-uitbraak in Liberia en Sierra Leone liepen Zuid-Soedan, de Centraal-Afrikaanse Republiek en Mali al het risico te zullen toetreden tot de lange lijst van fragiele of mislukte staten, waartoe ook Somalië en de Democratische Republiek van Congo behoren. Etnische, religieuze, economische en andere vormen van strijd in deze landen overschaduwen maar al te vaak de doelen van een effectief bestuur en het bieden van de meest essentiële diensten.